Η Δικτατορία αντεπιτίθεται...

Όσοι άκουσαν το τυχαίο ανθρωπάκι με προβιά υπουργού να δηλώνει για τις αποδοκιμασίες που δέχτηκε σχετικά με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς έξω απ' το ειρηνοδικείο Γιαννιτσών, πως: "Δεν κάνουμε διάλογο ούτε με φασίστες, ούτε με τους χιτλερικούς..", ένοιωσαν μιά ασφυξία και μιά αγανάκτηση για την καταπάτηση κάθε έννοιας δημοκρατίας και λογικής, και κατάλαβαν έστω και αμυδρά πώς ένοιωθαν οι σκεπτόμενοι πολίτες στην αριστερή δικτατορία του "υπαρκτού"  σοσιαλισμού της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που οδήγησε στην εξαθλίωση εκατομμύρια πολιτών, και το κράτος σε ακραία σήψη και διαφθορά.

Ήταν η εποχή που κάθε υποψία διαφορετικής άποψης, η κάθε υποψία διαμαρτυρίας σε έστελνε κατ' ευθείαν στα γκούλαγκ, ή στην ανεργία, στον προσωπικό διωγμό, και τελικά στην εξαχρείωση, την απελπισία και στον θάνατο.

Ήταν η εποχή που αποδείχτηκε περίτρανα πως ο αριστερός, ο κόκκινος φασισμός είναι ισάξιος αν όχι χειρότερος του μαύρου φασισμού.

Η ολοκληρωτική - φασιστική πρακτική του, δρα με το προσωπείο του λαϊκού συμφέροντος, και έχει το ίδιο αποτέλεσμα: την δικτατορία.

Μιά πιό light, πιό αμυδρή εκδοχή του ολοκληρωτικού αυτού φασισμού πήραμε κι εμείς στην δικτατορία των συνταγματαρχών, παρ' όλο που επρόκειτο για μιά γελοία οπερέτα, μιά τσαπατσούλικη και φτηνή εκδοχή των δικτατοριών του Φράνκο, του Πινοσέτ και άλλων αστέρων του είδους.

Και τότε η κριτική και κάθε υποψία άλλης άποψης από αυτήν του καθεστώτος σε έστελνε στο "οικείο αστυνομικό τμήμα" "δια προσωπικήν σας υπόθεσιν".
Επρόκειτο για την μαύρη εκδοχή του ολοκληρωτισμού, made in Greece.

Σήμερα η νέα γενιά (για να μαθαίνει), κι εμείς (για να θυμόμαστε) βιώνει εν μέσω "δημοκρατίας" (ποιά δημοκρατία μπορεί να υπάρχει άραγε σε ένα προτεκτοράτο, σε ένα κράτος χωρίς κυριαρχία με ξενους "επόπτες" και ντόπιους επιστάτες;) την κόκκινη εκδοχή του ολοκληρωτισμού, ενός ολοκληρωτισμού με κοινοβουλευτικό μανδύα και με τηλεοράσεις αντί για τανκς, ενός ολοκληρωτισμού που επιτρέπει σε κάθε χυδαίο ανθρωπάκι να χαρακτηρίζει αβίαστα ως φασίστες και χιτλερικούς όσους "τόλμησαν" (τολμούν ή θα τολμήσουν) να έχουν αντίθετη άποψη από αυτήν του καθεστώτος.

Κόκκινος φασισμός, πάλι made in Greece.

Όσοι εφησυχάζουν μη δίνοντας σημασία σε τέτοια δείγματα πραγματικού φασισμού είναι ηλίθιοι:

Αργά ή γρήγορα θα έρθει και η δική τους η σειρά, ακόμη και για πράγματα φαινομενικά μηδαμινά: αν προτιμούν, ας πούμε, τα γεμιστά της θειάς Θεανούς, ή αν προτιμούν να λιάζονται στον ήλιο όπως είπε η άλλη θειά-κατσίκα για τους Σύριους πρόσφυγες.

Τους ψηφίσαμε και τους ξαναψηφίσαμε.

Είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει.

Για να δούμε. Θα το ξανακάνουμε;…

Ανάδοχοι, νονοί, Μύκονος και Σαντορίνη, σαν ερωτευμένοι πιγκουϊνοι...

Το σωστό δεν είναι να καταργηθεί ή όχι ο νόμος περί αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.

Το σωστό είναι να ψηφιστεί ένας άλλος που θα υποχρεώνει όλους όσους ψήφισαν το νόμο να παραχωρούν για μία προσωρινή αναδοχή -ας πούμε για τις καλοκαιρινές διακοπές- τα παιδιά τους ή τα εγγόνια τους σε τέτοια ζευγάρια.

Επίσης το ίδιο θα πρέπει να ισχύσει και για όσους "προοδευτικούς", "πνευματικούς" και λοιπούς κουλτουριαραίους, που θεωρούν πως τα δικαιώματα των διαφόρων κοινωνικών μειονοτήτων πρέπει να επιβάλλουν την "κανονικότητά" τους στην πλειοψηφία του συνόλου.

Η θολή κουλτούρα της ημιμάθειάς τους τούς εμποδίζει να δουν και να ενδιαφερθούν για τα πραγματικά δικαιώματα, αυτά των προς αναδοχή παιδιών, που χωρίς να ερωτηθούν, χωρίς να μπορούν να έχουν γνώμη θα κληθουν να βιώσουν και να μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον τουλάχιστον περίεργο και εν πολλοίς α-φύσικο, όπου ενώ η πλειοψηφία των συνομηλίκων και συμμαθητών τους θα έχουν μία μαμά κι έναν μπαμπά, αυτά θα έχουν δυό μπαμπάδες ή δύο μαμάδες, ή έναν μπαμπά και μία μπαμπά, ή μία μαμά και έναν μαμά.  Φυσιολογικά πράγματα.

Ο σχετικός νόμος όχι μόνον δεν αποτελεί κατάκτηση και πρόοδο της κοινωνίας, αλλά και θα γίνει μιά βιομηχανία κατασκευής και νέων α-φύσικων, προβληματικών, εν δυνάμει ψυχοπαθητικών μειονοτήτων, που θα καταξιώνονται και θα αυτοκαθορίζονται μέσω pride parades και συναφών πολιτιστικών εκδηλώσεων, αφού είτε αρέσει στους "αριστερούληδες" και λοιπούς προοδευτικούληδες είτε όχι, η Φύση και μόνον η Φύση δείχνει ποιός είναι ο κανονικός δρόμος και άρα κι ο σωστός δρόμος για την διαιώνιση του είδους, του κάθε είδους.

Και σίγουρα αυτός δεν είναι της αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια που τα ίδια δεν μπορούν να αποκτήσουν δικά τους, φυσικά παιδιά, καρπό της δικής τους αγάπης(;) και του δικού τους έρωτα.
Γιατί άραγε δεν μπορούν; Λόγω της "κανονικότητάς" τους;
Ας διερωτηθούν οι τάχα προοδευτικοί και ανοιχτόμυαλοι που ψήφισαν το νόμο.
Αλλά αυτοί είναι απασχολημένοι να σκέφτονται με ποιόν άλλον τρόπο μπορούν να ψηφοθηρίσουν εις βάρος της κοινωνίας, εις βάρος της φύσης, εις βάρος κάθε λογικής, "χαϊδεύοντας" μειονότητες με ετσιθελικούς παραλογισμούς, κόντρα σε οποιαδήποτε γνώμη: ανθρώπινη, επιστημονική, φυσική. 

Η αποδόμηση όμως ενός κράτους κι ενός έθνους δεν μπορεί να στηριχτεί μόνον στην οικονομική εξαθλίωση. 
Πρέπει να υπάρξει και κοινωνική και ηθική και πνευματική αποδόμηση. 
Σε αυτή την φάση βρισκόμαστε.

Για να το σκεφτούμε όλοι.

Με την ησυχία μας. Απ΄τον καναπέ μας. 
Έτσι κι αλλιώς θάρθουν κι άλλα παρόμοια νομοσχέδια.
Πολλά.
Βροχή!..

Η παρούσα (αλλά και κάθε) κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να εκχωρήσει αυτό που δεν της ανήκει.

Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο

 

Αγαπητέ αναγνώστη, την ώρα αυτή, όπου οι νάνοι πολιτικοί μας απεργάζονται τη νέα ατιμωτική λύση για τη σκοπιανή εμπλοκή, εγώ, ένας ταπεινός εργάτης του πνεύματος, αισθάνομαι την ανάγκη να υψώσω για ακόμα μία φορά τη φωνή μου και να καλέσω τον ελληνικό λαό, του εσωτερικού και του εξωτερικού, να προτάξει ένα καινούργιο «ΟΧΙ» στην ιταμή λύση-διάλυση που μας επιβάλλουν οι ισχυροί παράγοντες -προστάτες των Σκοπιανών-, δηλαδή να εκχωρήσουμε αντί πινακίου φακής το όνομα της Μακεδονίας στο τιτοϊκό μόρφωμα, γέννημα των κομιτατζήδων, εναντίον των οποίων η μικρή κάποτε Ελλάδα πολέμησε με τα εκλεκτότερα παιδιά της.

Θα είναι θλιβερό για ακόμα μία φορά το «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ» να ακουστεί από τα χείλη των Σκοπιανών, ενώ από τα χείλη κάποιων δικών μας, δήθεν ρεαλιστών, να ακούγεται σαν δικαιολογητική απολογία το ψευδολόγημα: «Λύσαμε τον Γόρδιο Δεσμό»! Ο Γόρδιος Δεσμός δεν λύθηκε - κόπηκε. Κι αυτό που κόψαμε εμείς είναι για ακόμα μία φορά ο λαιμός μας! 
Οπως φαίνεται, για να χρησιμοποιήσω μια φράση του τωρινού μοιραίου πρωθυπουργού μας, το νταούλι και τον ζουρνά τα χτυπούν οι Σκοπιανοί για να χορεύουν στο ταψί τώρα οι Ελληνες! 

Η παρούσα κυβέρνηση -αλλά και κάθε ελληνική κυβέρνηση- δεν έχει δικαίωμα να εκχωρήσει αυτό που δεν της ανήκει. Το «γιατί» το έχει εξηγήσει ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος με την ηρωική απάντηση που έδωσε στον σουλτάνο, όταν αυτός, αντί πλούσιων ανταλλαγμάτων, του πρότεινε να παραδώσει τη Βασιλεύουσα:

«Το δε την Πόλιν σοι δούναι ουκ εμού εστίν ούτε άλλου των κοτοικούντων εν αυτή. Κοινή γαρ γνώμη αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν εν ταύτη και ου φεισόμεθα της ζωής ημών». 

Το να παραδώσουμε, λοιπόν, το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς δεν είναι υπόθεση της παρούσας Βουλής, ούτε καν του σημερινού ελληνικού λαού. Εχουν δικαίωμα λόγου και οι απέθαντοι νεκροί μας. Κάθε γωνιά της Μακεδονίας είναι σπαρμένη από ελληνικά κόκαλα. Τα κόκαλα αυτά ρωτήθηκαν; Τι λόγο θα δώσουμε σ’ αυτά, τα κόκαλα τα ιερά, και στους αγέννητους που θα μας διαδεχθούν;
Από το θέρος του 1964, όπου εξεπλήρωσα τις στρατιωτικές υποχρεώσεις μου στα ελληνοσκοπιανά σύνορα και γνώρισα το υπάρχον πρόβλημα, πάντα προειδοποιούσα τους πολιτικούς και πνευματικούς ταγούς μας για το αγκάθι των Σκοπίων, όπως επέγραψα το τελευταίο μου βιβλίο.

Για ακόμα μία φορά προειδοποιώ: Πάσα εκχώρηση, υπό οιονδήποτε λεκτικό φερετζέ (π.χ. Severna ή Nova), του ονόματος της Μακεδονίας θα έχει θλιβερές συνέπειες -και μάλιστα σύντομα- για εμάς τους Ελληνες ως λαό και για το μέλλον της Ελλάδας. Θα αποδειχθούμε ανάξιοι απόγονοι μεγάλων προγόνων, θα γίνουμε ένα ιστορικό φάντασμα, θα καταντήσουμε «των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι», όπως λέει ο Παλαμάς. Και όχι μόνον αυτός. 
Σε διάστημα μικρότερο της μιας γενιάς θα τεθεί ζήτημα αυτονομίας όλου του μακεδονικού χώρου. Και θα είναι θλιβερό τα σύνορα της Ελλάδας να επανέλθουν στα βουνά της Μελούνας. Θα είναι θλιβερό να αποδεχθούμε σαν μακεδονική γλώσσα μια σλαβική γλωσσική απόφυση, ενώ οι ξένοι θα θεωρούν τους κ. Ζάεφ και Ντιμιτρόφ απογόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου!

Ευτυχώς όμως ο ελληνικός λαός, παρά την υπνοθεραπεία στην οποία υποβάλλεται, αρχίζει να ξυπνά και να υψώνει αναχώματα.

Κάθε συλλαλητήριο γίνεται ταμπούρι για την προάσπιση του ονόματος της Μακεδονίας. Με μια μυριόστομη κραυγή, ο ελληνικός κόσμος του εσωτερικού και του εξωτερικού θα αρχίσει να αναφωνεί: «Οχι καινούργιο σταύρωμα στη δόλια πατρίδα».

Οι κυβερνώντες και οι πάτρωνές του πρέπει να το νιώσουν και να το γράψουν βαθιά μες στην ψυχή τους ότι σε τούτα τα άγια χώματα δεν χαμηλώνει ο Ολυμπος, δεν χαμηλώνουν η αξιοπρέπεια και η υπερηφάνεια της πατρίδας.

Δεν δίνουμε το όνομα της Μακεδονίας για να μας μείνει το... erga omnes!

Нталарас: На балеи о Уеос то хери Тоы.

 

Προσευχή .....

Ήρθε και το 1ο Εθνικό Μνημόνιο.

Η Αριστερά σιγά-σιγά ολοκληρώνει το ιστορικό της έργο.....

(με την ανοχή και συνενοχή δεξιών, κεντροδεξιών κλπ πρόθυμων και ηλίθιων) 

  

-- Μεγάλη χαρά πήραμε πάλι ...

ден еимасте аниканои ч члиуиои, аристерои еимасте.
(Η πρώτη δήλωση του πρωθυπουργού στη "Μακεδονική" γλώσσα.)

Είναι βέροι αριστεροί. Την κάτσαμε τη βάρκα!

Η πολιτική θεωρία της ευρωπαϊκής αριστεράς, που διαμορφώθηκε από διανοητές όπως ο Χόμπσμπάουμ, ο Τόμσον, ο Σάρτρ, ο Φουκώ, ο Αλτουσέρ, ο Λακάν, ο Ντελέζ, ο Μπαντιού, ο Ζίζεκ, κ.α, βασίζεται σε τρεις πυλώνες:

α) στην κατεδάφιση των υφιστάμενων παραδοσιακών αρχών και αξιών της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας,

β) στην κοινωνική δικαιοσύνη, μέσω της συνολικής αναδιάρθρωσης της κοινωνίας και

γ) στην εχθρική αντιμετώπιση της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας. 

Για την επίτευξη των στόχων αυτών, πολλοί από τους αναφερθέντες διανοητές δικαιολογούν ακόμα και συμπεριφορές παρέκκλισης. "Αξίζει να χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσο για να καταστρέψουμε τις ιδέες της οικογένειας, της πατρίδας και της θρησκείας" διακήρυξε ο Αντρέ Μπρετόν, ενώ ο Σαρτρ δικαιολόγησε την ειδεχθή σταλινική βία, ως επιβαλλόμενη από "τις αναγκαιότητες της εποχής", και δεν δίστασε να υπερασπισθεί ακόμα και τη δολοφονία της ολυμπιακής ομάδας του Ισραήλ στους ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου το 1972! Ό,τι αποκλίνει από τα εγωιστικά τους πιστεύω στιγματίζεται ως αντιδραστικό και προτείνεται να καταστραφεί. Νομικοί, ηθικοί και πνευματικοί θεσμοί προτείνεται να αντικατασταθούν από φαντασιακούς μηχανισμούς απρόβλεπτης αποτελεσματικότητας.

Για την αριστερή διανόηση, οι παραδόσεις δεν είναι ο συνεκτικός ιστός της κοινωνίας, αλλά επινοημένες καταστάσεις στην υπηρεσία της εθνικής συνείδησης και ταυτότητας και οι συγκρούσεις στον πυρήνα των συμβατικών δημοκρατικών θεσμών δικαιολογούνται στο όνομα της ταξικής αλληλεγγύης και όχι της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι το τυράκι στη φάκα για να προσελκύσουν αθώους και ευαίσθητους συναισθηματίες∙ στην πραγματικότητα εννοούν την ταξική αλληλεγγύη. Προσεγγίζουν την κοινωνία με ταξικού όρους, επειδή έτσι μπορούν να δικαιολογούν τις συγκρούσεις, τις διχαστικές πολιτικές και τη διαίρεση της κοινωνίας. Σε αυτό το ζήτημα δεν τους πειράζει να δρουν ως μακιαβελιστές, ενσωματώνοντας στην ιδεολογία τους τη βασική αρχή του "διαίρει και βασίλευε".

Δηλώνουν υποκριτικά ότι υποστηρίζουν την κοινωνία των πολιτών, αλλά στην πραγματικότητα πολεμούν συλλόγους, ομίλους, ιδρύματα, σχολεία, πανεπιστήμια, κ.λ.π., όλες δηλαδή τις κοινωνικές μορφές που δημιουργούν οι άνθρωποι με δημοκρατικές, συναινετικές διαδικασίες και διάλογο. Αντί αυτών υποστηρίζουν ένθερμα τις αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και ηθικής Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, πολλές από τις οποίες κινούνται στα όρια της νομιμότητας. Τέλος, αποδεκτή για τους αριστερούς διανοητές είναι  και η αποσάρθρωση της κοινωνικής ευταξίας που διασφαλίζεται από το δίκαιο και τους συνταγματικά κατοχυρωμένους θεσμούς. Δικαιολογούν κάθε αγελαία εκδήλωση βίας που υπηρετεί τους σκοπούς τους και επικρίνουν τη βία που υφίστανται οι ίδιοι από τους εντεταλμένους κρατικούς φορείς. Η δική μας βία είναι καλή βία, η βία των άλλων είναι κακή. Η εργαλειοποίηση της βίας σε όλο της το μεγαλείο, ως εγκώμιο του άλογου!

Η επιδίωξη της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι εξίσου υποκριτική, όπως ολόκληρη η ύπαρξη και η ζωή τους. Αστοί οι περισσότεροι, απόλαυσαν τα ελέη της φιλελεύθερης δημοκρατίας και απόκτησαν υπόσταση και προσωπικότητα μέσα από τους θεσμούς της (βλ. πανεπιστήμιο, αξιοκρατία, ισότητα, κ.λ.π.), αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να εργάζονται νυχθημερόν για τη διάβρωση των θεμελίων του οικοδομήματος που τους έθρεψε και τους ανέδειξε.

Ανερμάτιστοι, ετσιθελικοί βολονταριστές και διαπρύσιοι κήρυκες μιας πολλαπλά προδομένης ουτοπίας αναλώνουν τις δυνάμεις τους στο  υποστύλωμα της φενάκης της δίκαιης διανομής εισοδήματος, μέσω ενός πολυπλόκαμου αναποτελεσματικού κρατισμού και του εξισωτισμού προς τα κάτω. Ότι ξεφεύγει από τον ισοπεδωτικό εξισωτισμό διώκεται: αριστεία, αξιοκρατία, αξιολόγηση, ιεραρχία, υλικές και ηθικές επιβραβεύσεις είναι αποδιοπομπαίοι τράγοι στην αριστερή ιδεολογία.

Τέλος, δηλωμένη είναι η αντιπάθεια της αριστερής διανόησης για την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, την οποία κατανοεί ως καταχθόνιο και ανεξέλεγκτο τέρας που διαφεντεύει τις ζωές των ανθρώπων. Είναι δηλαδή πολέμιοι της τροφού του κράτους, που, μέσω της φορολογίας της, τους συντηρεί και τους εξασφαλίζει ευημερία και ελευθερία. Καθαρή μνησικακία και μοχθηρία, από ανθρώπους που απολαμβάνουν περισσότερο τον υποβιβασμό των άλλων, παρά την εξύψωση του εαυτού τους. Η αριστερή μνησικακία και μοχθηρία μοιάζει με τα "πικρά ιζήματα της ηθικής του δούλου", αυτού δηλαδή που νοιώθει κατώτερος, επισήμανε εύστοχα ο Roger Scruton. Αυτή η μνησικακία υποδαυλίζει την κοινωνική συνοχή, ακυρώνει κάθε διακήρυξη για πραγματική συντροφικότητα και αλληλεγγύη και οδηγεί εν τέλει σε αυτοκανιβαλισμό. Η ιστορία της ευρωπαϊκής και ιδιαίτερα της ελληνικής αριστεράς βρίθει σκευωριών και περιπτώσεων αυτοκανιβαλισμού και εξόντωσης συντρόφων.

Αν αναρωτιέστε ακόμα πως συνδέονται τα παραπάνω με τον τίτλο, η απάντηση είναι με το γεγονός ότι οι τωρινοί μας κυβερνήτες κληρονόμησαν σε ποσοστό 100% τα γονίδια, τις ιδιότητες και τη λοβοτομημένη σκέψη της ευρωπαϊκής αριστερής διανόησης.

Δεν επιδίδονται επί τρία χρόνια στην κατεδάφιση των παραδοσιακών θεσμών και αξιών της φιλελεύθερης δημοκρατίας;

Δεν επιδιώκουν τη χειραφέτηση της δικαιοσύνης και των ανεξάρτητων αρχών, την υποβάθμιση της παιδείας (κατάργηση συμβουλίων διοίκησης στα πανεπιστήμια, υποβάθμιση πειραματικών σχολίων, κατάργηση αρχαίων, στιγματισμός αριστείας, εξοβελισμός της αξιολόγησης, απαξίωση των πανεπιστημίων μέσω της συγχώνευσης με ΤΕΙ και της ασκούμενης βίας μέσα σε αυτά, εχθρική αντιμετώπιση της εκκλησίας, κ.α.);

Δεν στοχεύουν στην εξόντωση της μεσαίας τάξης, επιβάλλοντας σισύφειους φόρους σε ελεύθερους επαγγελματίες, προκειμένου να δώσουν πενιχρά επιδόματα και συντάξεις στην υποτιθέμενη εκλογική τους πελατεία;

Δεν κατάσχουν το αποταμιευμένο ασφαλιστικό κεφάλαιο αυτών που εργάσθηκαν σκληρά μια ζωή, προκειμένου να χορηγήσουν συντάξεις σε αργόσχολους και κρατικοδίαιτους ψηφοφόρους, αντί να τους στηρίξουν συλλαμβάνοντας τη φοροδιαφυγή;

Δεν ενοχοποιούν καθημερινά την επιχειρηματικότητα, επιβάλλοντας υπερβολικούς φόρους καθιστώντας την ασύμφορη. Όλα τα μεγάλα έργα που θα έδιναν δουλειά σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες λιμνάζουν. Ούτε ένας γερανός στον ορίζοντα. Πως θα δώσουν δουλειά στους ανέργους, για να πληρώσουν εισφορές και να μην εξαϋλωθούν περαιτέρω οι συντάξεις; 

Δεν είναι υποκρισία να επιχειρείς να αλλάξεις ένα πολίτευμα, όταν έχεις σπουδάσει, ζήσει και κάνει μια περιουσία μερικών εκατομμυρίων σε καθεστώς φιλελεύθερης δημοκρατίας; Όταν δηλώνεις μερικά εκατομμύρια  σε αποταμιεύσεις και ακίνητα και δέχεσαι να πάρεις χίλια ευρώ επίδομα ενοικίου, τη στιγμή που οι μισθοί βρίσκονται στα 580 ευρώ και η ανεργία άνω του 20%; Όταν δηλώνεις ακραιφνής υποστηρικτής της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά στέλνεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικό σχολείο ή στα πανεπιστήμια της επάρατης μήτρας του καπιταλισμού; Όταν, ως υπουργός με τη γυναίκα σου σε υψηλά αμειβόμενη θέση κρατικού οργανισμού, εμφανίζεις διακόσιες χιλιάδες ετήσιο εισόδημα και δηλώνεις ελαφρά τη καρδία μαρξιστής και κομμουνιστής;  Όταν κόπτεσαι για τους αδύναμους αλλά κόβεις τις συντάξεις τους και μειώνεις το αφορολόγητο;

Ύστερα, δεν είναι μνησικακία ο διχασμός της κοινωνίας με τη χάραξη διαχωριστικών γραμμών και την υποδαύλιση των πολιτικών παθών, η συλλήβδην σπίλωση των πολιτικών αντιπάλων χωρίς αποδείξεις, ο διωγμός του παραγωγικού ιστού της χώρας, ο εξοβελισμός της αριστείας, της αξιοκρατίας και της αξιολόγησης;

Δεν είναι μοχθηρία να θεωρείς τη βία των δικών σου παιδιών "πολιτικό ακτιβισμό" και τη βία των άλλων εγκληματική; 

Κοντολογίς, οι εμμονικές ουτοπικές και εκτός πραγματικότητας αριστερές ιδεοληψίες θρέφουν  τις δομικές αδυναμίες της λογικής σκέψης, θολώνουν την κρίση, ορθώνουν παρωπίδες που περιορίζουν το οπτικό πεδίο και καθιστούν απροσπέλαστα τα όρια της πραγματικότητας.

Και επειδή σε τέτοια κατάσταση βρίσκονται οι κυβερνώντες, δυστυχώς "την κάτσαμε τη βάρκα"!  

(του Ανδρέα Μήλιου, διδάκτορα του πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης, οικονομολόγου)

πηγή 

10 Ιουνίου 1944: Η σφαγή του Διστόμου.

... και η Ελληνική βουλή θυμάται "υπερήφανα"

Ήσουν κι εσύ ΠΑΡΟΥΣΑ.....

περήφανε 

 Συριζαίε,

ΝεοΔημοκράτη,

Πασόκε

κλπ. κλπ.

και μπράβο σου.