Αφού ξεκαθαρίσω ότι τον όρο «απάτη» τον χρησιμοποιώ μόνο πολιτικά, θα
πω ότι καταλαβαίνω την ανάγκη του πρωθυπουργού να τραβήξει την προσοχή
από την όλο και πιο περίεργη υπόθεση με τα ελληνικά βλήματα και τη
Σαουδική Αραβία και να βρει ένα κάπακι για έναν βόθρο που μυρίζει όλο
και περισσότερο. Καταλαβαίνω επίσης την ανάγκη να διασκεδαστεί η
ανησυχία από την, φαινομενικά τουλάχιστον, αυξανόμενη διάθεση πολλών
ψηφοφόρων του να επιστρέψουν στην πολιτική τους πατρίδα, το ΠΑΣΟΚ. Αυτό
που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το πώς βρίσκει αυτά τα τεράστια
αποθέματα θράσους που του επιτρέπουν, με έπαρση αντιστρόφως ανάλογη των
επιτευγμάτων της κυβέρνησής του, να περιγράφει την επανάληψη της μεγάλης
του περσινής απάτης (με την πολιτική έννοια του όρου): Της διανομής του
μερίσματος.
Δεν θα ασχοληθώ με τα υπόλοιπα ψέματα που είπε ο
Αλέκσης στο χτεσινό του σταντ-απ ντράμα σόου. Η ανάγκη του για ψέματα,
όπως φοβάμαι και η ανάγκη κάποιων συμπολιτών να τα πιστέψουν, είναι
αντικείμενο ειδικών επιστημόνων των οποίων τις γνώσεις θα ήθελα να έχω,
αλλά δεν έχω. Στο κάτω κάτω τα υπόλοιπα ψέματά του είναι απλώς λόγια που
τα παίρνει ο άνεμος, ενώ το μέρισμα είναι λεφτά που έχουν εισπραχθεί
από το κράτος χωρίς το κράτος να τα χρειάζεται (αλλιώς θα τα είχε
προϋπολογίσει και διανείμει αντιστοίχως). Λεφτά που περίσσεψαν από την
υπερβολική φορολογία που έχει επιβάλει ο Αλέκσης και η χαρούμενη παρέα
του. Λεφτά που ο Αλέκσης δεν τα επιστρέφει σε αυτούς από τους οποίους τα
πήρε, μειώνοντας τη φορολογία, αλλά τα χρησιμοποιεί ως φακελάκι
ελπίζοντας ότι κάποια κορόιδα δεν θα καταλάβουν την απάτη του και, όταν
έρθει η ώρα, θα τον ξαναψηφίσουν.
Γιατί
η μεγάλη απάτη (πολιτικά μιλώντας) του Αλέκση δεν είναι η χωρίς έλεος
φορολογία της μεσαίας τάξης και η μοιρασιά των φόρων κατά τον τρόπο που
οφελεί τον προεκλογικό του σχεδιασμό. Είναι μεγάλη και αυτή η απάτη
(πολιτικά λέμε), αλλά δεν είναι η μεγαλύτερη. Η πραγματικά μεγάλη απάτη
του Αλέκση είναι η χωρίς έλεος φορολογία αυτών που παριστάνει ότι πάει
να προστατέψει με το δωράκι του μερίσματος. Των πιο αδύνατων από τους
συμπολίτες μας. Αυτών που που όλο το εισόδημά τους κατευθύνεται στην
κατανάλωση. Αυτών στους οποίους οι έμμεσοι φόροι του Αλέκση μειώνουν, το
ήδη ελάχιστο, εισόδημά τους κατά τουλάχιστον ¼. Και μπροστά σ’ αυτή τη
ληστεία (με τη φορολογική έννοια του όρου) το δωράκι του μερίσματος δεν
είναι τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια να χαρούν άνθρωποι επειδή
αυτός που κάθε χρόνο τους παίρνει 10 τους επιστρέφει τα 2.
Η
μεγάλη απάτη του Αλέκση είναι ότι προσποιείται ότι νοιάζεται να
βελτιώσει την οικονομική θέση των πιο αδύνατων, ενώ η προσπάθειά του
είναι να αυξήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τον αριθμό τους. Γιατί όσο
πιο αδύνατος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο θα εξαρτάται από την
ελεημοσύνη των νταβατζήδων (με την πολιτική έννοια του όρου) που κάνουν
κουμάντο στα λεφτά του. Τόσο περισσότερο θα έχει ανάγκη να του
επιστρέφονται τα 2 από τα 10 που του κλέβουν (πολιτικά μιλώντας).
Κατά
τα άλλα, να ευχηθώ καλοφάγωτα στους βουλευτές και τους εισοδηματίες που
κρύβουν εισοδήματα από την εφορία που και φέτος θα εισπράξουν το
ποσοστό τους από τα λάφυρα (με την πολιτική έννοια του όρου). Και καλή
τύχη σ’ αυτούς που, όπως κι εγώ, την ώρα που ο Αλέκσης μοίραζε τα λεφτά
που περίσσεψαν από τους υπερβολικούς φόρους που έχει επιβάλει,
προσπαθούσαν να σκεφτούν με ποιον τρόπο θα βρουν λεφτά να πληρώσουν τους
φόρους αυτούς. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Στην ιστορία του μερίσματος
υπάρχει και μια άλλη απάτη (δεν ξέρω με ποια έννοια). Των δημοσιογράφων
που γράφουν και ξαναγράφουν και λένε και ξαναλένε για το 1,4 δις που θα
μοιράσει ο καλός Αλέκσης. Το ξέρω ότι το παραμύθι τους γίνεται λιγότερο
εντυπωσιακό, αλλά θα πρέπει από το ποσό να αφαιρέσουν τα 300 εκατομμύρια
της λάθους παρακράτησης των συνταξιούχων και τα 350 εκατομμύρια που θα
δοθούν δωράκι στη ΔΕΗ.
