Ο Παύλος στην Τράπεζα της Ελλάδος;

Σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους, εγώ δεν έχω αντίρρηση να συμμετάσχει ο Παύλος Πολάκης στη συνεδρίαση του Δ.Σ. της Τράπεζας της Ελλάδος. Χρήσιμο θα ναι ν’ ακούσουν οι τραπεζίτες και κανέναν άλλον πέραν από το σινάφι τους.

Αλλά μετά απαιτώ να πάρω κι εγώ μέρος σε μια συνεδρίαση των διευθυντών του υπουργείου Yγείας με τους υπουργούς.

Έχω δυο-τρία πραγματάκια να τους πω για τα νοσοκομεία, για τον ΕΟΠΥΥ και για τον οικογενειακό γιατρό, που τον ψάχνω μανιωδώς αλλά δεν τον βρίσκω. Θα μου πείτε πως δεν μπορεί να ξέρω εγώ περισσότερα από τους υπουργούς υγείας και τους διευθυντές τους, όμως εμένα σκασίλα μου τι λέτε εσείς. Εγώ υποστηρίζω ότι μια χαρά γίνεται να ξέρω καλύτερα τα πράγματα της υγείας απ’ αυτούς και απαιτώ την συμμετοχή μου στο υπουργείο για να το αποδείξω. Εκτός κι αν φοβούνται.

Θα ‘θελα επίσης να στείλω τον αδερφό μου που παλεύει σε νησί της παραμεθορίου, να πάρει μέρος σε μια συνεδρίαση του υπουργείου μεταναστευτικής πολιτικής. Διότι κάθε μέρα μου περιγράφει σημεία και τέρατα από το χοτ-σποτ που βρίσκεται ακριβώς απέναντι απ’ το σπίτι του και δεν έχει που να τα πει. Βλέπει πράγματα για τα οποία είναι σίγουρος ότι τα ξέρει μεν και η Κουτσή Μαρία, αλλά οι υπουργοί δεν έχουν ιδέα.

Να μην παραλείψω επίσης να στείλω τη μάνα μου σε μια συνεδρίαση του υπουργείου εργασίας με την Αχτσιόγλου, την Θεανώ και τον Πετρόπουλο, διότι ο κύκλος της αποτελείται αποκλειστικά από συνταξιούχους που άλλα ακούνε στην τηλεόραση κι άλλα βλέπουν κάθε μήνα στα ΑΤΜ. Προφανώς οι υπουργοί και οι διευθυντές εκεί είναι μακριά νυχτωμένοι από την πραγματικότητα και δεν βλάφτει ν’ ακούσουν κάποιον που βιώνει την πολιτική τους κι έχει μερικές ωραίες πρακτικές ιδέες να τους προτείνει.

Τέλος πάντων, ας μην παραθέσω τώρα ολόκληρο τον κατάλογο που έχω φτιάξει με τα πρόσωπα που θεωρώ τελείως απαραίτητα για επιτροπές και ακροάσεις στα υπουργεία, διότι θα ξεπεράσω το επιτρεπτό όριο λέξεων. Ενδεικτικά αναφέρω ότι στον κατάλογο βρίσκεται η γυναίκα μου (για το υπουργείο πρόνοιας), δυο μπαρμπάδες μου (για τα υπουργεία άμυνας και εσωτερικών), ένας σοφός γείτονας μου ψαράς (για το υπουργείο νησιωτικής πολιτικής), τρεις χωριανοί μου (για το γεωργίας-κτηνοτροφίας) και ένας μπατζανάκης μου (για όποιο υπουργείο βρεθεί πρόχειρο καθότι είναι λιγάκι ξερόλας).

Πρόκειται για ανθρώπους καθαρούς, δοκιμασμένους, βιοπαλαιστές και έντιμους, που πέρασαν όλη τους την ζωή μακριά από την διαπλοκή και την ρεμούλα που κατέστρεψαν αυτή τη χώρα. Μια χαρά προσόντα δεν έχουν; (Μεταξύ μας, αυτοί θα έκαναν και για υπουργοί, αλλά ας μην θέσω τέτοιο ζήτημα τώρα αφού και ο Πολάκης δεν θέτει ζήτημα να γίνει Στουρνάρας στην θέση του Στουρνάρα.)

Κλείνω αυτό το μικρό σημείωμα με την επισήμανση ότι αυτό το καινούριο μοντέλο άσκησης εξουσίας με βρίσκει απολύτως σύμφωνο και θεωρώ ότι μαζί με τον νέο γεφυρωμένο προοδευτικό πόλο θα γίνουν ένα αχτύπητο ζευγάρι που θα οδηγήσει την χώρα στο φωτεινό μέλλον που όλοι ονειρευόμαστε.

Αλ6ς μέχρι να σβήσει ο ήλιος !!!!!

Εκεί στην Πειραιώς.....

κλείστε το το μπ...

και αφήστε τον να κυβερνάει

 

  μέχρι να παγώσει η κόλαση!

Θυμηθείτε κι αυτό... 

Χ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Π​​ρόκειται για μικρόνοια; Για κωμική απαιδευσία; Για αμειβόμενη στράτευση στην εξυπηρέτηση συμφερόντων;
Πάντως κάποιοι, όχι λίγοι, επιμένουν να συγχέουν τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό. Καμώνονται ότι ξέρουν τη διαφορά και σέβονται τον πατριωτισμό. Αλλά ο «σεβασμός» τους είναι μόνο στα λόγια, προσχηματικός. Στην πράξη, σπιλώνουν κάθε έκφανση πατριωτισμού σαν εθνικισμό. Σωρεύουν συνώνυμα επιτείνοντας την εσκεμμένη σύγχυση: Σωβινισμός, Ακροδεξιά, Νεοναζισμός, λαϊκισμός – έτσι τους βολεύει να κατανοείται ο πατριωτισμός.
Παθιασμένοι αντίπαλοι του «εθνικισμού», επομένως φανατισμένοι υπερασπιστές του «διεθνισμού» - «εθνομηδενισμού», εμφανίζονται οι οπαδοί και των δύο όψεων του αμφιπρόσωπου Ιστορικού Υλισμού: τόσο των «Αγορών» (του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Συστήματος) όσο και οι «κολλημένοι» νοσταλγοί της Σοβιετίας.
Φανατικότεροι, και στις δύο παρατάξεις (όπως πάντοτε στην Ιστορία) είναι οι αλλαξόπιστοι, οι εξωμότες: οι «αριστεροί» (και μάλιστα της «ριζοσπαστικής» Αριστεράς) που ξεπουλήθηκαν στις «Αγορές» με φτηνιάρικα ανταλλάγματα. Ή και οι κάποτε «δεξιοί» που έκαναν καριέρα με το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και σήμερα προβάρουν τη λεοντή του «εκσυγχρονισμού» και της «προόδου».
«Ποιοι αντιδρούν στη Συνθήκη των Πρεσπών;» ρώτησε ο πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν τον Αλέξη Τσίπρα, τις προάλλες, στην Κύπρο. «Κάποιοι ελάχιστοι ακροδεξιοί-λαϊκιστές», ήταν η απάντηση. «Και πόσοι κατέβηκαν στο συλλαλητήριο;». «Κάπου εβδομήντα χιλιάδες»! Ετσι γράφουν την ιστορία οι αδίστακτοι.
Δεν θέλει να αντιληφθεί η ιστορικο-υλιστική θρησκοληψία ότι ο πατριωτισμός δεν έχει να κάνει με «πεποιθήσεις», δεν είναι επιλογή. Είναι καταστάλαγμα εμπειρίας, βιωματικός πλούτος – γεννιέται στην ψυχή του ανθρώπου ο πατριωτισμός. Σε αγεφύρωτη αντίθεση ο «διεθνισμός» είναι σκόπιμη επιλογή: ταξινομούνται οι άνθρωποι σε εισοδηματικές «τάξεις», διαβαθμίζεται η καταναλωτική τους ευχέρεια, λογαριάζονται σαν αδιαφοροποίητες μονάδες απρόσωπης ομοείδειας.
Γεννιέται ο πατριωτισμός από τη ζωτική σχέση του ανθρώπου με τη γη του, τη γλώσσα του, τη σαρκωμένη (στη γη και στη γλώσσα) ιστορία του. Είναι συνάρτηση ο πατριωτισμός της «καλλιέργειας» του ανθρώπου, συνισταμένη του πολιτισμού του. Γι’ αυτό και τρέφεται ο πατριωτισμός όχι από (εθνικιστικά) ιδεολογήματα, αλλά από την ένσαρκη Τέχνη: το τραγούδι, τη ζωγραφιά, την αρχιτεκτονική – απηχεί η Τέχνη αισθητά την «ταυτότητα» της πατρίδας.
Λοιπόν, αυτόν τον πατριωτισμό οι «πολιτικοί της κωλοτούμπας» (διεθνής πια ο όρος) τον χαρίζουν σε αυτούς που τον καπηλεύονται εγκληματικά: στους «εθνικιστές». Ο εθνικισμός είναι, ιστορικά, ο «ενδιάμεσος κρίκος» στην εξέλιξη από την αγέλη ώς τον διεθνοποιημένο σήμερα πρωτογονισμό – ενδιάμεσος. Στη θωράκιση της εγωκεντρικής κατασφάλισης αποβλέπει, αλλά όχι με άξονα την «ταξική» χρησιμοθηρία, ούτε την πολτώδη «διεθνική». Ο εθνικισμός θωρακίζει το εγώ με ιδεολογήματα «φυλετικής ανωτερότητας», «καθαρόαιμης ομοείδειας», «βιολογικής αρτιμέλειας».
Είναι απίστευτο, σε ποια ανθρώπινη έκπτωση διολισθαίνει η αριστερόσχημη αλλαξοπιστία, για να προπαγανδίσει τον μηδενιστικό αμοραλισμό που τη συντηρεί στην εξουσία. Κόπτεται ο θλιβερός «κυβερνητικός εκπρόσωπος», κορυφαίος του ανθρώπινου αυτεξευτελισμού, να πείσει (ποιον;) ότι στην πατριωτική λαοθάλασσα των συλλαλητηρίων για το «μακεδονικό» σαρκωνόταν «το τέρας του εθνικισμού», «το τέρας της Δεξιάς»! Κι από κοντά, θλιβερά στρατευμένοι στην υπεράσπιση της κυβερνητικής αισχύνης αρθρογράφοι να «καταγγέλλουν» τον «εθνικολαϊκισμό» («έξαλλο εθνικισμό») των «μακεδονομάχων» πολιτών, που «αρχές της δεκαετίας του 1990... έτρεχαν αλαφιασμένοι στις πλατείες» – τότε που «όλα τα πολιτικά κόμματα υποτάσσονταν στις επιθυμίες των αδιάλλακτων ή των τυχοδιωκτών»!
«Εξέστη φρενών» η «προοδευτική» συνηγορία του μηδενιστικού αμοραλισμού.
Η εξαφάνιση λαών από τον στίβο της Ιστορίας έχει πάντα προοίμιο τη σύγχυση-αχρήστευση της γλώσσας τους: «Προοδευτικός» σήμαινε πάντοτε στα ελληνικά τον «πρωτοπόρο», τον ρηξικέλευθο τολμητία, που άνοιγε δρόμο εκεί που οι άλλοι έβλεπαν αδιέξοδο, άνοιγε τη θέα σε καινούργιους ορίζοντες. Προοδευτικός ήταν ο υπέρμαχος της αλλαγής, της ανακαίνισης, της αναζήτησης, ο εραστής του καινούργιου, όχι επειδή ο νεωτερισμός είναι αυταξία αλλά όταν το εν χρήσει αποδείχνεται ατελέσφορο ή ανεπαρκές.
Σήμερα, στην Ελλάδα που ψυχορραγεί, ποιος λογαριάζεται «προοδευτικός» και ποιοι μονοπωλούν ετσιθελικά την «πρόοδο», ποιοι φιγουράρουν σαν «προοδευτικές δυνάμεις» της κοινωνίας;
Πρώτη και καλύτερη η σταλινική «ορθοδοξία» του Περισσού, οι νοσταλγοί της εφιαλτικότερης φρικωδίας εξουσιαστικού ολοκληρωτισμού που γνώρισε η ανθρώπινη ιστορία. Από κοντά, το συνονθύλευμα από τις σέκτες που γεννοβόλησε ο μαρξισμός, όλα τα παλαιοημερολογίτικα γκρουπούσκουλα του ιστορικο-υλιστικού φανατισμού, ακόμα και τα λήμματα εξωμοσίας που μας κυβερνάνε σήμερα. Η «επιστήμη» της συκοφαντίας-παραπλάνησης και διαστροφής, κατ’ ευφημισμόν «προπαγάνδα», έχει καθολικά επιβάλει ως αυτονόητη την πεποίθηση ότι μόνο ο μηδενισμός και ο αμοραλισμός είναι «προοδευτική» επιλογή, ο πατριωτισμός συνώνυμος του αναχρονισμού και σκοταδισμού. Γι’ αυτό και μόνο περιθωριακά μικροκόμματα «της πλάκας» αυτοαποκαλούνται «πατριωτικά».
Η ελληνική κοινωνία, σε επιθανάτια αφασία, δεν αντιδρά. «Δεν κουνιέται φύλλο».

 

     

Χρήστος Γιανναράς: Επαρχιώτες και κοσμοπολίτες.

Γ​​ια μια ακόμα φορά οι Ελληνες είμαστε επικίνδυνα και επώδυνα διχασμένοι. Διαφέρει ο διχασμός για το Σκοπιανό από άλλους προγενέστερους; Ναι, διαφέρει. Αλλοτε μας δίχαζαν υποκειμενικές εντυπώσεις, ψυχολογικές αγκυλώσεις, η τυφλή στράτευση σε ιδεολογίες και σε κόμματα. Αυτή η επιπολαιότητα δεν εξέλιπε, συνοδεύει και την περιπέτειά μας με τα Σκόπια. Ομως τούτη τη φορά βαραίνει πρωταρχικά η κατακέφαλη πρόκληση: Πόσοι από εμάς βλέπουν και πόσοι πεισματικά αγνοούν την κατάλυση της αυτεξουσιότητας του κράτους.

Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, οι «Αγορές» (ή τα Διευθυντήρια των Βρυξελλών) απαιτούν να συμπεριλάβουν στη ζώνη κυριαρχίας τους τα Σκόπια – να μην τα κερδίσει η Ρωσία. Και το συγκυριακό πληθυσμικό συμπίλημα Αλβανών και Σλάβων, του άλλοτε FYROM, αντιλαμβάνεται ότι τώρα μπορεί να εκβιάσει αποτελεσματικά τους Ισχυρούς: Να πετύχει διεθνή αναγνώριση το κωμικό αλλά και δολιότατο παραμύθι της «μακεδονικής» καταγωγής των Σκοπιανών.

Οι Ελληνες θα μπορούσαμε να έχουμε αντιπαρέλθει συγκαταβατικά, σαν παιδαριώδη ανοησία, τη σκοπιανή επιδίωξη. Υπάρχουν όμως δύο ρεαλιστικότατα δεδομένα, που καθιστούν ανέφικτη μια τέτοια ψυχραιμία:

Πρώτο δεδομένο, είναι οι σχετικά νωπές μνήμες ανάλογων περιπτώσεων, που εξελίχθηκαν σε τραγωδία κακουργηματικού ακρωτηριασμού της εδαφικής, από τα πανάρχαια χρόνια, υπόστασης του Ελληνισμού. Η προσάρτηση της Βόρειας Κύπρου στην Τουρκία και της Βόρειας Ηπείρου στην Αλβανία απέδειξαν αδίστακτο τον αμοραλισμό των «πεφωτισμένων και λελαμπρυσμένων της Εσπερίας εθνών». Και είχε προηγηθεί η δίχως προσχήματα «εθνοκάθαρση», η εξολόθρευση των ελληνικών πληθυσμών, πάλι με τη συνέργεια των Ευρωπαίων, στην ελληνικότερη του ελληνικού χώρου πανάρχαια γη της Μικράς Ασίας, της Ανατολικής Θράκης, του Πόντου.

Δεύτερο δεδομένο, είναι η κατεστημένη, σαν πολίτευμα της χώρας μας, κομματοκρατία. Δηλαδή, η αυτονόμηση των κομμάτων και της πολιτικής εξουσίας από το κοινωνικό σώμα και τις ανάγκες του, η εκδοχή και η άσκηση της εξουσίας ως ηδονικής αυταξίας. Προκειμένου να ικανοποιήσουν οι κομματάνθρωποι την ψυχοπαθολογική εξουσιολαγνεία τους, είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν ατίμητα προικιά του Γένους των Ελλήνων στον καιροσκοπισμό ξένων κρατών και διεθνών «παραγόντων». Οχι μόνο λιμάνια, αεροδρόμια, οδικό δίκτυο, τρένα, ύδρευση, ηλεκτροδότηση, ιατρική περίθαλψη τα παραδίνουν οι μανιακοί της εξουσίας στον διεθνή υπόκοσμο της κερδοσκοπίας, αλλά και την πατρώα γη την παραχωρούν για πολεμικές βάσεις των «Υπερδυνάμεων».

Μας τρομάζει, ναι, η φτηνιάρικη «γαλαντομία» του κομματικού συρφετού. Γιατί ξέρουμε, στο πετσί μας, ότι δεν λογαριάζουν καμιά κοινωνική αρετή, ποιότητα ή αξία ζωής, όταν πρόκειται να εξυπηρετηθεί η εξουσιολαγνεία τους. Γεννάει τρόμο και πανικό η πανουργία τους να απαξιώσουν μεθοδικά το σχολειό και το πανεπιστήμιο, να μεταβάλουν σε εργαλείο εσκεμμένης αποβλάκωσης του πληθυσμού την κρατική τηλεόραση. Η πιο προκλητική επιβεβαίωση του ολοκληρωτισμού στην Ελλάδα σήμερα, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι τα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια. Που μέρα νύχτα υποβάλλουν στον πολίτη σαν αυτονόητη τη βεβαιότητα ότι κάθε επιφύλαξη, κριτική αντίρρηση ή διαφωνία του για τη «Συμφωνία των Πρεσπών» τον καθιστά αυτομάτως «Χρυσαυγίτη», ακροδεξιό, σχεδόν φασίστα. Αντίθετα, ο ενδοτισμός, η «κωλοτούμπα» από τη «ριζοσπαστική Αριστερά» στη χαμέρπεια των λακέδων του χρηματοπιστωτικού συστήματος, προσπορίζει τα εύσημα του «προοδευτικού» – «πρόοδος» για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο συνεπής μηδενισμός.

Οι Ελληνες σήμερα είμαστε βαθειά διχασμένοι. Και ο διχασμός μας δεν είναι ιδεολογικός, δεν αντιπαρατάσσονται «πεποιθήσεις». Ο διχασμός αντιθέτει τη μειονεξία-κακομοιριά-στενοκεφαλιά του επαρχιώτη στην ευρύτητα των οριζόντων, την αυτοπεποίθηση και τη συνείδηση αρχοντιάς του κοσμοπολίτη.
Η αναμέτρηση των αντιτιθέμενων ποιοτήτων και μεγεθών είναι δραματικά άνιση. Ο επαρχιωτισμός είναι πανίσχυρος και ακαταμάχητος. Σαρκώνεται στο μεταπρατικό μας κράτος – στο συγκεντρωτικό διοικητικό μοντέλο που αντιγράψαμε, στον πελατειακό κοινοβουλευτισμό που μιμηθήκαμε, στις ξενόφερτες ιδεολογίες που παπαγαλίζουμε, στα οικονομικά συστήματα που αλόγιστα κοπιάρουμε, στους θεσμούς Παιδείας, Δικαιοσύνης, σωφρονισμού, συνδικαλισμού που εξευτελιστικά μαϊμουδίζουμε.

Η αντίπαλη στον μιμητικό επαρχιωτισμό «παράταξη» δεν έχει, δεν πρόλαβε ποτέ να έχει θεσμικά μορφώματα να αντιπαραθέσει. Υπήρχε πάντοτε η εναλλακτική πρόταση, αλλά σαρκωνόταν όχι σε θεσμούς ή σε ιδεολογήματα, ήταν, από καταβολής νεοελληνικού κράτους, σαρκωμένη σε πρόσωπα. Αυτή τη διαπίστωση την κρατάμε φυλαχτό, γιατί μας επιτρέπει να ελπίζουμε – η ελληνική συνέχεια ήταν πάντοτε σαρκωμένη σε πρόσωπα. Ακόμα κι όταν αχρηστεύονταν ή ακυρώνονταν οι θεσμοί (η «πόλις», η «κοινότητα», η «εκκλησία» του δήμου ή της ενορίας), βαδίζαμε με την περπατησιά των προσωπικοτήτων, των χαρισματικών Ελλήνων.

Η ελληνικότητα, ως ιστορική ετερότητα, δεν σαρκώθηκε σε βασιλιάδες και πρωθυπουργούς ούτε σε κόμματα. Γι’ αυτό και στη φαρσοκωμωδία του «αντιπροσωπευτικού συστήματος» δεν αντιτάσσουμε θεωρίες, αλλά τον Καποδίστρια, τον Τρικούπη, τον Σοκόλη, τον Ροΐδη, τον Παπαδιαμάντη, τον Ιωνα Δραγούμη, τον Κωνσταντίνο Καραβίδα. Στην «προοδευτική» ξεφτίλα αντιστεκόμαστε με Στρατηγό Μακρυγιάννη, Περικλή Γιαννόπουλο, Γιώργο Θεοτοκά. Η Ελλάδα προχωράει με ραχοκοκαλιά τον Πικιώνη, τον Παπαλουκά, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Μάνο Χατζιδάκι.

Και τα ονόματα που ακόμα σήμερα τη σπονδυλώνουν, πολλά, αθόρυβα – ιερά.

Δεκανίκια και υβρίδια με απώλεια συνειδήσεως.

Σε πλήρη συνεννόηση με την κυβέρνηση είναι τις τελευταίες μέρες οι 6 βουλευτές που της εκχώρησαν εν χορώ και γραπτώς τη συνείδησή τους, παραβιάζοντας έτσι όλοι μαζί και το Σύνταγμα και τον κανονισμό της Βουλής! Που δεν επιτρέπουν ούτε ταυτόχρονη ένταξη σε περισσότερα του ενός κόμματα ούτε πάγια γραπτή εκχώρηση ψήφου σε κόμμα στο οποίο δεν ανήκουν! Παράλληλα, κυβέρνηση και πρόεδρος Βουλής προωθούν αλλαγές μέσω της Επιστημονικής Επιτροπής του Κοινοβουλίου!

Όλα αυτά μπήκαν σε λειτουργία από χτες ώστε η κυβέρνηση να αποκτήσει άλλη πλειοψηφία χωρίς τον Καμμένο και χωρίς να αλλάξει τον κανονισμό της Βουλής.

Η απάτη στο μυαλό των πολιτικών δεν έχει όριο. Αλλά…

Στη χώρα που η συνεννόηση είναι ζητούμενο για δυνατούς λύτες, βρέθηκαν ξαφνικά 6 βουλευτές από τέσσερα διαφορετικά κόμματα να συντονιστούν μέσα σε ένα 24ωρο και να καταθέσουν ταυτόχρονα στον πρόεδρο της Βουλής την ίδια γραπτή δήλωση! Με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος! Μας περνάνε για αφελείς.

Ο αστραπιαίος συντονισμός Παπακώστα, Κουντουρά, Ζουράρι, Παπαχριστόπουλου, Κόκκαλη, Δανέλλη προδίδει ότι ήταν σε συνεννόηση εδώ και μέρες με την κυβέρνηση για να εκχωρήσουν γραπτώς την ψήφο τους σ’ αυτήν, «σε κάθε νομοσχέδιο που ψηφίζεται χωρίς ονομαστική ψηφοφορία». Έτσι ώστε να μη χρειάζεται καθημερινά να παρίσταται η πλειοψηφία της κυβέρνησης και των προθύμων στη βουλή και να βεβαιώνεται ονομαστικά ότι υπερψηφίζονται τα νομοσχέδια.

Και μαρτυρά ο αστραπιαίος συντονισμός πόσο στενή και διαρκή επαφή έχει η κυβέρνηση με αυτούς- πλην των Κόκκαλη, Κουντουρά και Παπακώστα που είναι υπουργοί- και σε ποιό σημείο συναλλαγής έχει φτάσει το παιχνίδι του Μαξίμου με τον διεμβολισμό και τη διάβρωση των άλλων κομμάτων. Κυρίως των μικρών, για την ανεξαρτησία των οποίων δήθεν κόπτεται. Με το χυδαίο αντάλλαγμα ψήφο έναντι θέσης (και όχι μόνο;).

Η κορύφωση της απαξίωσης των κοινοβουλευτικών ηθών- όσων είχαν μείνει όρθια από τους προηγούμενους- ήρθε με την ανακοίνωση του γραφείου του πρωθυπουργού που πανηγυρίζει για τη γραπτή ανταλλαγή ιδεολογίας έναντι καρέκλας, μιλώντας για «κατάρρευση του αφηγήματος της κυβερνητικής κουρελούς».

Προφανώς, η κουρελού ενοχλεί και υπάρχει μόνο ως αριθμός ψήφων. Όχι ως ιδεολογικού αχταρμά. Τον οποίο όχι μόνο εκπροσωπεί η κυβέρνηση με τις φυσιογνωμίες που υπουργεύουν, αλλά καλλιεργεί κι όλας, υιοθετώντας κάθε τυχοδιώκτη που θα έκανε τα πάντα για μια επανεκλογή ή για μια θέση σε κάποια δημόσια θέση, εις υγείαν του κορόιδου.

Αλλά, και η έγγραφη παράδοση της ψήφου τους εν λευκώ στην κυβέρνηση δεν είναι συμβατή ούτε με τον κανονισμό της Βουλής ούτε με το Σύνταγμα.

Το Σύνταγμα στα άρθρο 52 και 60 δεν επιτρέπει την ταυτόχρονη ένταξη βουλευτή σε δύο- ή περισσότερα- κόμματα. Κάτι τέτοιο παραβιάζει την ιδεολογική ομοιογένεια και ταυτότητα της κοινοβουλευτικής ομάδας ενός κόμματος- και όχι συνασπισμού- η οποία δημιουργείται ταυτόχρονα με τη δημιουργία της κοινοβουλευτικής ομάδας στο κοινοβούλιο.

Έτσι, η ταυτόχρονη ψηφοφορική και συνάμα ιδεολογική ένταξη των Παπαχριστόπουλου και Ζουράρι και στους ΑΝΕΛ και στον ΣΥΡΙΖΑ πάσχει νομικά, χώρια από ηθικά.
Επί της ουσίας, το Σύνταγμα και ο κανονισμός της Βουλής δεν διανοούνται και δεν επιτρέπουν να έχουν ο βουλευτές δύο συνειδήσεις. Μ αυτή την έννοια, δεν είναι δυνατόν ένας βουλευτής να εκχωρεί την ψήφο του εν λευκώ σε άλλο κόμμα, όταν μάλιστα η ψήφος του έρχεται σε αντίθεση με ό,τι ψηφίζει το κόμμα στο οποίο ανήκει! Αυτή τη σχιζοφρενική υπόσταση δεν την επιτρέπει ο νομοθέτης.

Για τους Κουντουρά, Κόκκαλη, Παπακώστα και Δανέλλη δεν υπάρχει πρόβλημα ηθικό και συνταγματικό. Δεδομένου ότι ως ανεξάρτητοι βουλευτές, διαγραμμένοι από τα κόμματά τους, μπορούν να ψηφίζουν κατά το δοκούν. Υπάρχει, όμως, ένα άλλο πρόβλημα: Με τον κανονισμό της Βουλής!

Οι 4 παραπάνω δεν ανήκουν στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, δεν καλύπτονται από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος, που σύμφωνα με τα ήθη των τελευταίων ετών, παρίσταται μόνος του κάθε μέρα εκπροσωπώντας και τους υπόλοιπους της ΚΟ του κόμματος στην ψήφιση των νομοσχεδίων.

Κι αυτή η διαδικασία είναι άλλη μια λαμογιά των βουλευτών εδώ και χρόνια. Οι οποίοι πληρώνονται για να παρίστανται στη Βουλή, εκπροσωπώντας τους πολίτες και είναι καθημερινά απόντες! Η Βουλή συνεδριάζει με κενά έδρανα! Χάρι στη φάμπρικα των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων, που εκπροσωπούν τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες!

Κουντουρά, Κόκκαλης, Δανέλλης, όμως, δεν ανήκουν στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν εκπροσωπούνται από τον κοινοβουλευτικό του εκπρόσωπο στις ψηφίσεις των νομοσχεδίων. Κι εδώ αναδεικνύεται η εδώ και μέρες ψήφος στον αέρα των κυρίων Κόκκαλη και Κουντουρά. Οι οποίοι δεν ανήκουν στους ΑΝΕΛ, από τους οποίους διαγράφτηκαν, αλλά προσμετρώνται στον ΣΥΡΙΖΑ στις μη ονομαστικές ψηφοφορίες, χωρίς να είναι ούτε εκλεγμένοι ούτε συνεργαζόμενοι πλέον, όπως είναι η κ Παπακώσστα που έχει… κόμμα.

Έτσι, μετά την παραπάνω πολιτική απατεωνιά του πρωθυπουργικού γραφείου, και μετά την προσπάθειά του να αλλάξει πραξικοπηματικά τον κανονισμό της βουλής για να μη χάσουν τα κοινοβουλευτικά τους προνόμια  οι ΑΝΕΛ και το Ποτάμι, έχουμε άλλες δύο πολιτικές αθλιότητες στη σειρά:

Η πρώτη είναι η επιστολή του πρωθυπουργού στον πρόεδρο της Βουλής, με την οποία αποδεικνύει ότι δεν έχει ιδέα από τη λειτουργία της Δημοκρατίας και τον διαχωρισμό Κοινοβουλίου- Εκτελεστικής εξουσίας. Με ύφος δήθεν παρεξηγημένο και θιγμένο για τη δημοκρατική του ευαισθησία, ο άνθρωπος που έχει εξευτελίσει τα δημοψηφίσματα, όλα τα υπεσχημένα, το Σύνταγμα και τους νόμους, κάθε κανονισμό λειτουργίας του κράτους και που εκβιάζεται αμαχητί από κάθε εξωτερικό παράγοντα, έχει το θράσος να υποδεικνύει στον πρόεδρο της Βουλής τι να κάνει και τι να μην κάνει με τον Κανονισμό της Βουλής!

Η δεύτερη αθλιότητα είναι η απόπειρα που βρίσκεται σε εξέλιξη, να μπαλαμουτιαστεί ο κανονισμός της Βουλής έτσι που να παρακαμφθεί η αντισυνταγματικότητα και η αντινομία της κίνησης των 6 βουλευτών.

…..

πηγή