Το παραμύθι με τους πρώην αριστερούς.

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ 


Για την ανθρωπότητα, δεν ήταν παρά ένα τόσο δα βηματάκι, ούτε που φαίνεται· για τον ίδιο όμως, ήταν ένα τεράστιο άλμα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος πια αναζητεί ευκαιρίες για να επικρίνει τον ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την προσπάθεια ελέγχου του ΔΟΛ από την κυβέρνηση, δήλωσε το εξής:

«Η ιστορική πείρα μάς έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει χειρότερος ολοκληρωτισμός από αυτόν που επέβαλαν στους λαούς τους οι ποικιλώνυμοι πρώην αριστεροί». 

Εντούτοις, υπάρχει χειρότερος και είναι ο ολοκληρωτισμός της Αριστεράς – όλα εκείνα τα καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης, λ.χ., που έραιναν τον διάσημο μουσικό με τιμές, βραβεία και διακρίσεις, τις οποίες εκείνος ασμένως απεδέχετο.

Κάποτε πρέπει, επιτέλους, να σταματήσει αυτή η γελοιότητα της Αριστεράς, να χρεώνει πάντα τις αποτυχίες της σε «πρώην αριστερούς» επειδή φοβάται να αναλάβει την ευθύνη των λαθών της.

Τι σημαίνει, επιτέλους, «πρώην αριστερός»; 

Ως τέτοιος μπορεί να θεωρείται κάποιος ο οποίος πέρασε από την Αριστερά, αλλά έχει πια απομακρυνθεί και βρίσκεται αλλού. 

Εκείνος, όμως, που εκλέγεται ως αριστερός και, στη συνέχεια, τα κάνει μαντάρα ως αριστερός, εξακολουθεί να είναι αριστερός και η αποτυχία του χρεώνεται στην Αριστερά. 

Δεν είναι το πρακτικό αποτέλεσμα της πολιτικής που έρχεται εκ των υστέρων να ορίσει την πολιτική ταυτότητα του δρώντος πολιτικού (αν πετύχει είναι αριστερός, αν αποτύχει είναι πρώην αριστερός, ψευδοαριστερός κ.λπ.). Είναι οι δηλωμένες προθέσεις του, βάσει των οποίων ασκεί πολιτική, αυτές που καθορίζουν την ταυτότητά του.

Δεν είναι, λοιπόν, μια πρώην Αριστερά αυτό το τσίρκο κυνισμού και ανικανότητας που έχουμε ως κυβέρνηση· είναι η κανονική, η πρώτη φορά Αριστερά:
αυτή που εμείς εκλέξαμε και, προφανώς, μας αξίζει. 

(...) 

Η σχετική παράδοση, βέβαια, είναι μακρά στην Αριστερά.

Στη Σοβιετία, φέρ’ ειπείν, όταν το σταλινικό καθεστώς ξεφορτωνόταν ένα γραφειοκράτη που είχε αποτύχει, τον καθάριζαν με την κατηγορία του προδότη ή του πράκτορα. Εφταιγε, δηλαδή, επειδή δεν ήταν γνήσιος κομμουνιστής· έφταιγε, επειδή δεν ήταν αντάξιος της ιδεολογίας του, η οποία ήταν απλώς τέλεια και φυσικά δεν μπορούσε να ευθύνεται. Είναι πολύ δυσάρεστο ότι αυτή η αντίληψη –σε ηπιότερη εκδοχή, ευτυχώς– επικρατεί στη χώρα μας και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε αυτή η κυβέρνηση να αντιμετωπίζεται με εκπληκτική ανοχή παρά τα ανεκδιήγητα κατορθώματά της. Είναι επειδή η Αριστερά, είτε μας αρέσει είτε όχι, διατηρεί τη μαγεία της – και το εννοώ κυριολεκτικά, σχεδόν. 

Αυτή η μαγεία οφείλεται σε ειδικούς λόγους – τους γνωστούς ιστορικούς λόγους, τους οποίους προσωπικώς συμπυκνώνω στη φράση «η βλακεία της ελληνικής Δεξιάς».

Ενισχύεται όμως και από την επιταγή της πολιτικής ορθότητας (political correctness).

Εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να αναφερθώ στον σύγχρονο Γάλλο ιστορικό Pierre Manent, στο βιβλίο του οποίου «Οι μεταμορφώσεις της Πόλεως - Δοκίμιο για τη δυναμική της Δύσης» βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία της πολιτικής ορθότητας. Εχει σχέση με το πώς αντιλαμβανόμαστε την Αριστερά στην Ελλάδα, γι’ αυτό και την αναφέρω. Ο κ. Manent χτίζει μια ολόκληρη θεωρία για τη δυναμική της Δύσης, με άξονα τη σχέση λόγου και πράξης στον πολιτικό βίο. Υποστηρίζει ότι αυτό που βρίσκεται εν εξελίξει εδώ και χρόνια στη Δύση είναι η απομάκρυνση του λόγου από την πράξη και, ουσιαστικά, την αυτονόμηση του πρώτου.

«Τα τελευταία χρόνια», γράφει στο βιβλίο που προανέφερα, «ο πολιτικός λόγος αποδεσμεύτηκε προοδευτικά από κάθε ουσιώδη σχέση με την ενδεχόμενη πράξη. (...) Δεν περιμένουμε πλέον ο λόγος να συνδέεται με κάποια ενδεχόμενη πράξη· επομένως, αντιμετωπίζεται σοβαρά, σαν να ήταν ο ίδιος πράξη. (...) Η πρόοδος της ελευθερίας στη Δύση συνίστατο στο ότι τα λόγια μετρούνταν με το μέτρο των ορατών πράξεων. Το “πολιτικώς ορθό” συνίσταται στο να μετράει κανείς τα λόγια με το μέτρο των αόρατων προθέσεων».  

Δεν έχει πάτο το βαρέλι ...

Ἡ Εὐρώπη δέν ἔχει κανένα μέλλον

«Δέν εἴδατε τί συμβαίνει... Ἕνας μετανάστης βίασε ἕνα παιδί σέ μία εὐρωπαϊκή χώρα. Τό δικαστήριο τόν δικαιολόγησε ἐπικαλούμενο δύο λόγους: ὅτι δέν γνωρίζει καλά τήν γλώσσα τῆς χώρας διαμονῆς καί δέν κατάλαβε ὅτι τό ἀγοράκι, καί ἦταν ἀγοράκι, ἀντιδροῦσε. Δέν μπορεῖ κανείς νά διανοηθεῖ τί συμβαίνει ἐκεῖ πέρα. Αὐτό εἶναι τό ἀποτέλεσμα ὅταν χάνονται οἱ παραδοσιακές ἐθνικές ἀξίες καί πράγματι δέν ξέρω ποιά ἐξήγηση μπορεῖ νά δώσει κανείς, νά νιώθει ὑπόλογος μπροστά σ' αὐτούς τούς μετανάστες ἤ κάτι ἀκόμη; Τί συμβαίνει ἐκεῖ εἶναι ἀκατανόητο.[...] Ὅμως ἡ κοινωνία, ἡ ὁποία δέν εἶναι σέ θέση νά ὑπερασπισθεῖ τά παιδιά της, δέν ἔχει αὔριο, δέν ἔχει μέλλον. Γι' αὐτό ἡ ἐμπειρία πού ἔχουν, θά τό πῶ εὐθέως, δέν εἶναι καί ἡ καλύτερη. Ἐνῶ ἐμεῖς ἔχουμε μία χιλιετή ἱστορία διαμόρφωσης ἑνός πολυεθνικοῦ κράτους καί ἡ ἐμπειρία μας αὐτή εἶναι πολύ πιό βαθιά. Ἐκεῖ ὑπάρχουν ἐπίσης πολλά προβλήματα, γι' αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐμπειρία μιλᾶμε τώρα, ὅμως εἶναι βαθύτερη καί στηρίζεται σέ καλύτερες βάσεις ἀπό αὐτή ποῦ ἔχουν ἄλλες χῶρες».

Βλ. Πούτιν, 31/10/2016, Ἀστραχάν, συνεδρίαση Ἐπιτροπῆς γιά Θέματα Ἐθνοτήτων. πηγή: greece-russia2016.gr

Συντριπτική ἥττα τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης εἶναι ὁ ἐθισμός στόν παραλογισμό. Οἱ συστοιχίες τῶν ΜΜΕ ἔχουν δημιουργήσει στίς συνειδήσεις τῶν ἀποχαυνωμένων καταναλωτῶν εἰδήσεων καί ἐντυπώσεων ἕνα ἐξαρτημένο ἀντανακλαστικό:

Σοκάρονται ὁποτεδήποτε ἀκοῦν τήν ἀλήθεια! Αἰφνιδιάζονται, τρομάζουν, ἐπιδιώκουν νά τερματιστεῖ ἄμεσα ἡ ἐπαφή τούς μέ τό φῶς πού λούζει τήν ἐπιφάνεια τοῦ πραγματικοῦ κόσμου, ἐκείνου πού εἶναι προσβάσιμος σέ ὅλους ὅσοι ἔχουν ἀποδράσει ἀπό τό πλατωνικό σπήλαιο τῶν ψευδαισθήσεων.

Κάθε διατύπωση συλλογισμοῦ μέ ἀρχή μέση καί τέλος, ἀποφλοιωμένου καί ἀποκαθαρμένου ἀπό τό γλοιῶδες συναισθηματικό ἰσοζύγιο τῆς προπαγάνδας, εἶχε καταλήξει νά θεωρεῖται ἀπό τίς ἀγόμενες καί φερόμενες μάζες «ρατσισμός», «διάκριση», «ξενοφοβία», «ἀκροδεξιά ρητορική».

Ὅμως, ἐπειδή στή φύση ἐπικρατεῖ τό φυσιολογικό, ζοῦμε στήν περίοδο πού ὁ φλοιός τῆς ὑποκρισίας ἔχει ραγίσει καί βρίσκεται ἀκριβῶς πρίν ἀπό τή στιγμή τῆς ανεπίστροφης θραύσεως. Ἡ ἀφύπνιση ἤδη πραγματοποιεῖται. Οἱ καιροί δέν τούς θέλουν πιά καί τά σχέδια τους ναυαγοῦν. 

Οἱ ὑποβολεῖς τῆς ἐπίπλαστης πραγματικότητας ὑπαγορεύουν στό κοινό τήν ἀντίληψη περί ἀνθρωπιᾶς καί εὐαισθησίας, ταυτίζοντας αὐτές τίς δύο ἔννοιες μέ τά δικά τους συμφέροντα καί καί τίς δικές τους ἐπιδιώξεις.

Τα νεοταξικά λύματα, πού ὑποκαθιστοῦν τό σταθερό καί ἐμπειρικά δοκιμασμένο αξιακό σύστημα τῆς παράδοσης, πλημμυρίζουν τούς ὑποδοχεῖς τῶν παραζαλισμένων συνειδήσεων τῶν πολιτῶν καί βρομίζουν κάθε ἐκδήλωση τῆς συλλογικῆς ἤ τῆς ἀτομικῆς ὕπαρξης μέ ὑποκρισία καί τροπαιοῦχο, βασιλεύουσα ἀνοησία. 

Ὁ πρόεδρος τῆς Ρωσίας, ἀπό τό σύνολο τῆς εἰδησεογραφίας, ὀρθά ἐντόπισε ἐκεῖνο πού φέρει τό μεγαλύτερο συμβολικό βάρος: ὁ βιασμός ἑνός ἀνήλικου ἀγοριοῦ ἀπό ἕναν μετανάστη. Τό περιστατικό ἔγινε στήν Αὐστρία. Εἰκοσάχρονος Ἰρακινός βίασε δεκάχρονο ἀγοράκι σέ δημόσια πισίνα τῆς Βιέννης. Ἡ ἀρχική καταδίκη του σέ δεκαετή κάθειρξη ἀναιρέθηκε ἀπό τό Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς χώρας μέ τό σκεπτικό πού παρέθεσε στήν ὁμιλία του ὁ κ. Πούτιν. 

Ὁ πυρήνας τῆς ἀνάλυσης τοῦ Ρώσου προέδρου εἶναι ὀρθός. Οἱ ἰδεολογικοί μηχανισμοί καί τά πρόσωπα πού ἔχουν δικτυωθεῖ καί ἐπεκταθεῖ σάν μικρόβια στό σύνολο τῆς διοίκησης καί τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν τῆς Δύσης ἔχουν στραφεῖ ἐδῶ καί καιρό ἀπροκάλυπτα ἐναντίον τῶν πολιτῶν πού τούς τρέφουν, τούς συντηροῦν καί τούς ἔχουν ἐκχωρήσει τμῆμα τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων τους. 

Ἡ σπείρα τῶν μισανθρώπων, τήν ἴδια στιγμή πού στρέφει τή μολυσμένη λάμα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας ἐντός τῆς κακοφορμισμένης πληγῆς τῆς κοινωνίας, μέμφεται τά θύματά της ἐπειδή δυσφοροῦν καί διατυπώνουν τήν ἀνάγκη νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό πρόβλημά τους. Ἡ κατηγορία πού ἐκτοξεύουν ἐκεῖνοι ποῦ ἀποτελειώνουν τόν δυτικό πολιτισμό καί σβήνουν τά ἔθνη τῆς Δύσης ἀπό τόν χάρτη εἶναι ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ λαοί στρέφονται ἐναντίον τῶν «δυτικῶν ἀξιῶν», προκρίνοντας «πολιτικά μή ὀρθές» λύσεις! Λές καί βασική ἀξία τῆς Δύσης εἶναι ἡ αυτοκατάργησή της διά τῆς παράδοσης ἐξουσίας, χώρου, πόρων καί δικαιωμάτων σέ ἐχθρούς, ἐπιδρομεῖς, ἐπήλυδες καί σέ ὅλους ὅσοι σχεδιάζουν τή μετατροπή τῶν πολιτῶν σέ ἀνδράποδα. 

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτή ἡ Εὐρώπη δέν ἔχει κανένα μέλλον καί ἐπίσης εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὅσοι πιστεύουν ὅτι ἀξίζει στή γηραιά ἤπειρο νά ζήσει ὀφείλουν νά δώσουν αὐτό πού χρωστοῦν: μία μάχη ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν. Ὁ πόλεμος, οὕτως ἤ ἄλλως, ἔχει ἀρχίσει καί οἱ ὁπλίτες καί οἱ ἀξιωματικοῦ τῆς ἀντίπερα ὄχθης βρίσκονται ἐντός τῶν τειχῶν.

πηγή

Αμήν.

  

Eις την δόξα, εις την δόξα, εις την δόξα του Θεού, της αϊα Τριάδος, της Θεοτόκος, 

του α-Γιάννη του Βαφτιστή και πάντα των αγίων και του αγίου Βασιλείου,

να πρεσβέψει εις την παντοδυναμίαν του και εις την βασιλείαν του,

να μας λευτερώσει τώρα εις το νέον έτος,

να μας λευτερώσει από την κακία μας,

από την διοτέλειά μας

και από τα πάθη μας

και από την επιβουλίαν των ξένων.

«Στρατηγού Μακρυγιάννη Οράματα και Θάματα»,

Εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ: Θρηνητική ειλικρίνεια (01.01.2017)

Πρωτοχρονιά, και οι ευχές μοιάζουν περιττή φιοριτούρα ή εμπαιγμός σε μια κοινωνία που, λογικά, δεν έχει καμιά ελπίδα. Tο μέλλον έχει προδιαγραφεί παγιδευμένο στην απόγνωση. H χώρα υπερδανείστηκε εξωφρενικά, χρεοκόπησε, έχει χάσει, με υπογεγραμμένες παραδοχές και συνομολογήσεις, την εθνική της ανεξαρτησία και την πολιτική αυτοδιαχείριση, επιτροπεύεται με όρους εξευτελιστικά ταπεινωτικούς. Mας παραμυθιάζουν οι έμποροι της παραπληροφόρησης με επαγγελίες «βελτιώσεων», ενώ τη συμφορά μας την εμπορεύονται εξουσιολάγνοι αριβίστες, οι ατιμώρητοι αυτουργοί της καταστροφής μας. Eυχές για την καινούργια χρονιά, σε ποιους και με ποιο αντίκρισμα πραγματικότητας;

Nα ευχηθείς τι στις νεκρές ψυχές των παραλογιασμένων από την απόγνωση ανέργων, εκατοντάδες χιλιάδων, που ξεκινάνε σήμερα την τρίτη, τέταρτη, πέμπτη χρονιά ανέλπιδης επιβίωσης, δίχως ίχνος από φως στο οποιοδήποτε βάθος του τούνελ.

Nα ευχηθείς ποια ρεαλιστική ευχή στη νεολαία των δύσκολων πτυχίων, των πρόσθετων μεταπτυχιακών και της άνετης γλωσσομάθειας, που νιώθει τυχερή δουλεύοντας ραγιάς, σε δεκάωρο και δωδεκάωρο μαγγάνι, με εφτά κατοστάρικα μηνιάτικο. O κάθε χυδαίος, ευνοημένος τυχάρπαστος «επενδυτής» μπορεί να καταλύει κάθε ίχνος «κοινωνικού κράτους» επιβάλλοντας εργασιακό μεσαίωνα απανθρωπίας, αποκλείοντας όνειρα προσωπικής ζωής στις ψυχές που εν ψυχρώ καταρρακώνει.

Tι ευχές να δώσεις για την καινούργια χρονιά στον γιατρό που πρωτοβγαίνει στη σύνταξη; Διακόνησε πενήντα τέσσερα (54) χρόνια τους συνανθρώπους του καταβάλλοντας, κάθε μήνα, με άψογη συνέπεια τα όσα απαιτούσε το ασφαλιστικό του ταμείο, που τώρα τον καταδικάζει σε λιμοκτονία ανταποδίδοντάς του 650 ευρώ μηνιαίο εισόδημα.

Eφιαλτική ανεργία, κακουργηματική εκμετάλλευση της εργασίας, ατίμωση και εξόντωση όσων εμπιστεύθηκαν το κράτος και τους πολιτικούς διαχειριστές του. Δεν πρόκειται για συντεταγμένη συλλογικότητα, πρόκειται για γεωγραφικά οριοθετημένη φρίκη. Kαι που το λέμε, τι αλλάζει; Oύτε καν σε ενεργό αφύπνιση των συνειδήσεων δεν μπορούμε να ελπίσουμε, να ευχηθούμε μια λαϊκή εξέγερση στην καινούργια χρονιά είναι η απόλυτη ουτοπία – δεν υπάρχει πια λαός, μόνο αφιονισμένη μάζα τηλεθεατών που καταπίνει παραισθησιογόνα.

Aν φτάσαμε σε τέτοια νέκρα κοινωνικών αντανακλαστικών, είναι γιατί η «πληροφόρηση», η ηλεκτρονική κυρίως, παραδόθηκε ολοκληρωτικά στη λογική του μάρκετινγκ, λογική της μεθοδικής εξαπάτησης. Eυνουχίστηκε ηδονικά ο Eλλαδίτης, σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια, αντάλλαξε βιωματικά θησαυρίσματα αιώνων, ποιότητα καλλιέργειας και χαρά της ζωής, με χάντρες και καθρεφτάκια «προοδευτικής» ξιπασιάς και απολυτοποιημένη την ηδονή της καταναλωτικής μονομανίας.

Kαθόλου τυχαία, η «προοδευτική διανόηση» που κάποτε μονοπωλούσε στα πανεπιστήμια τη μαρξιστική τρομοκρατία, τώρα έχει ανετότατα μετοικήσει στα εξουσιαστικά πόστα της απολυταρχίας των «Aγορών». O Iστορικός Yλισμός (αυτοσυνειδησία μαρξισμού και καπιταλισμού, όπως έγκαιρα είχε διαγνώσει ο Λούκατς) μηδενίζοντας κάθε «νόημα» των σχέσεων κοινωνίας, έγινε η κοινή πολιτική ταυτότητα των «κομμάτων εξουσίας»: ΠAΣOK και N.Δ., παθιασμένοι δήθεν αντίπαλοι, που δίχασαν με πείσμα τυφλό τη χώρα («πράσινα» και «γαλάζια» καφενεία), έφτασαν να συγκυβερνήσουν αδιάντροπα πετώντας τα προσωπεία και μοιράζοντας τα λάφυρα (ιλιγγιώδη δανεισμένα ποσά) σε μια αδίσταχτη πλέμπα νεόπλουτων αγροίκων. Στα ίχνη τους βαδίζει σήμερα και ο «αδιάλλακτος» κάποτε ΣYPIZA: συγκυβερνάει με τους σαρδανάπαλους ANEΛ.

Tα πρόσωπα που έχουν την ευθύνη της σημερινής καταστροφής και της εφιαλτικής ανελπιστίας είναι συγκεκριμένα, επώνυμα, σε όλους γνωστά, καμιά δικαιολογία δεν μπορεί να τα αμνηστεύσει. Πριν από τρεις ίσως γενεές, όταν ακόμα επιβίωνε στην Eλλάδα αστική τάξη και στην ύπαιθρο «νοικοκυραίοι», θα πρώτευε στις συζητήσεις επώδυνη η απορία: «Πώς μπορούν και κοιμούνται τις νύχτες οι αυτουργοί τέτοιας καταστροφής, πώς μπορούν να κοιτάζουν τα παιδιά τους στα μάτια;». Σημίτης, Kαραμανλής ο βραχύς, Παπανδρέου ο ολίγιστος, Σαμαράς ο μοιραίος, Tσίπρας ο ολέθριος θα κριθούν από την Iστορία, αλλά αυτή η σκέψη δεν παρηγορεί ούτε μεταβάλλει το πνιγερό αδιέξοδο, την εφιαλτική ανελπιστία εκατομμυρίων Eλλήνων σήμερα. Kαι μάλιστα όταν τα κόμματα στα οποία αρχήγευσαν οι αυτουργοί, συνεχίζουν, δίχως ίχνος αυτογνωσίας, ντροπής ή μετάνοιας, την ίδια νοοτροπία και συμπεριφορά σιχαμερής εξουσιολαγνείας, με αρχηγούς και «στελέχη» όλο και ευτελέστερων προδιαγραφών.

Tο τερατωδέστερο αποκύημα των εγκλημάτων της κομματοκρατίας δεν είναι η ανεργία, ο εργασιακός μεσαίωνας, η απάνθρωπη κοινωνική αδικία ούτε η εξευτελιστική επιτρόπευση, ο διεθνής διασυρμός του ελληνικού ονόματος, οι απειλές να κατατεμαχιστεί η χώρα για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των γειτόνων μας. Tο εφιαλτικότερο από όλα τα δεινά είναι η τέλεια νέκρωση των αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας. Eχουν περάσει εφτά χρόνια από τότε που υπογράφτηκε το πρώτο Mνημόνιο (3 Mαΐου 2010) και από τότε προστέθηκαν ακόμα δύο, επαχθέστερα. Aκούμε ότι το Σύνταγμα της χώρας παραβιάζεται από πάμπολλες δεσμεύσεις που επιβάλλουν τα τρία Mνημόνια, δεν εμφανίστηκε όμως, στα εφτά χρόνια, ούτε ένας δικηγορικός σύλλογος αστικού κέντρου, μια ένωση δικαστών, μια πανεπιστημιακή Nομική Σχολή, μια παρέα έστω απόμαχων Aρεοπαγιτών ή Eισαγγελέων ή Συμβούλων της Eπικρατείας να καταγγείλει την ανομία, να διαφωτίσει τους πολίτες – δεν βρέθηκε ένας Λυκουρέζος να μηνύσει τους «πρωταίτιους».

Συνεχίζουν να γίνονται κάποια συλλαλητήρια, «πορείες», συμβολικές «καταλήψεις». Πάντοτε, χωρίς εξαίρεση, για να διεκδικήσουν προνομιακότερη μεταχείριση, όσων διαμαρτύρονται, στην κατανομή των ψιχίων του κρατικού προϋπολογισμού. Ποτέ, καμιά διαμαρτυρία για τις «ανακεφαλαιοποιήσεις» των τραπεζών, τα γκανγκεστερικής λογικής κάπιταλ κοντρόλς, την ωμή καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, τις αμείωτες εξωφρενικές προνομίες των κομμάτων, των βουλευτών, των υπαλλήλων της Bουλής. Ποτέ, κανένα συλλαλητήριο για τον εργασιακό μεσαίωνα.
 

Σε μια κοινωνία δίχως ορίζοντες ζωής άλλους από την κατανάλωση, κοινωνία που θεσμοθετεί την εθελοδουλεία της με Mνημόνια, μόνο μια ευχή χωράει:

Kαλή ανάσταση.