https://oanamartitos.blogspot.com/2020/04/blog-post_20.html

Σύντομα κοντά σας ......

Τέλος πια οι δικαιολογίες για όλους!

του Νεκτάριου Δαπέργολα,Διδάκτορος Ιστορίας

Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες απίστευτων γεγονότων μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο. Σαν να ήρθε αυτή η ιστορία με τον κορωνοϊό και να προκάλεσε όχι απλώς κάποια αποκαλυπτήρια, αλλά μία σαρωτική και εν μέσω εκκωφαντικών κρότων αλυσιδωτή κατάρρευση από κάθε λογής μάσκες και παραπετάσματα. Και όλα δείχνουν πως αυτή η κατάρρευση (και μαζί της η αποκαθήλωση προσώπων και καταστάσεων) θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμη. 

Γιατί βέβαια δεν ήταν απλώς η οδύνη και η ντροπή των κλειδαμπαρωμένων εκκλησιών επί δύο ολόκληρους μήνες. Τώρα που υποτίθεται πως οι ναοί άνοιξαν, γίνονται πράγματα εξίσου ή και ακόμη πιο εξωφρενικά. Αλλού στήνονται θερμικές κάμερες για θερμομέτρηση των πιστών. Αλλού διανέμονται μάσκες στην είσοδο και συσκευασμένα αντίδωρα στην έξοδο. Αλλού η απολύμανση είναι πιο σχολαστική κι από λοιμοκαθαρτήριο. Αλλού βλέπουμε εικόνες σεσημασμένες με κόκκινες κορδέλες για να αποτρέπεται η προσκύνηση. Στους ελληνορθόδοξους (;) ναούς του εξωτερικού η Θεία Κοινωνία είτε έχει εντελώς απαγορευτεί, είτε μεταδίδεται από μασκοφόρους και γαντοφορεμένους ιερείς, με κουταλάκια μιας χρήσεως και με όποιον ακόμη τρόπο αποφασίσει ο διαταραγμένος νους του κάθε πλανεμένου Φαναριώτη ρασοφόρου που κατ΄ρχει θέση επισκόπου η αρχιεπισκόπου. 

Η συζήτηση μάλιστα περί της Θείας Κοινωνίας είναι σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα θ’ ανοίξει και εδώ, ειδικά αν κρίνουμε από τη γκρίνια των αντίχριστων πολιτικών και αρθρογράφων που κλιμακώνεται, αλλά και από κάποιες προειδοποιητικές νύξεις ελλαδικών μητροπολιτών. Όσο για το δήθεν…δεύτερο Πάσχα, πλείστοι επίσκοποι, υπείκοντας πάλι δυστυχώς στη γραμμή του Ιερωνύμου και της κλίκας του, τέλεσαν «Όρθρους και Θείες Λειτουργίες της Αναστάσεως» το βράδυ της Τρίτης (υπήρχαν μάλιστα και κάποιοι στην τηλεόραση που λίγες ώρες πριν εύχονταν μέχρι και…«Καλή Ανάσταση»)! Συνεχίζοντας κι αυτοί τη διαστροφή της σημασίας των λέξεων (κατά τη γνωστή θουκυδίδεια διαπίστωση) και «ξαναβαφτίζοντας» τις εορτές, με την ίδια θαυμαστή ευκολία που κάποιοι κατόρθωσαν έως τώρα να μετονομάσουν την κακοδοξία σε ορθοδοξία, το θράσος σε αναγκαιότητα, την ψοφοδεή δειλία σε θάρρος, την ξεδιαντροπιά σε υπευθυνότητα. Πλάνη στην πλάνη λοιπόν, βλασφημία στη βλασφημία, κατήφορος στον κατήφορο. 

Και την ίδια ώρα, κάποιοι άνθρωποι που (οις κρίμασι Κύριος οίδε) έχουν τον ρόλο και την ευθύνη των πνευματικών μας ποιμένων, συνεχίζουν και λεκτικά να επιχειρούν να ενδύσουν με απερίγραπτες θεολογικές κακοδοξίες όλον αυτόν τον κατήφορο. Ανένδοτοι, αμετανόητοι, ανεπίστροφοι. Διαβάσαμε π.χ. (με τεράστιο κόπο είναι η αλήθεια) τα πρόσφατα κείμενα ορισμένων μητροπολιτών της ελλαδικής Εκκλησίας, όπως πληροφορηθήκαμε και το θλιβερό περιεχόμενο τηλεοπτικών τους τοποθετήσεων. Κείμενα και παρεμβάσεις βαρύτατα τοξικές, από κάποιους που επιμένουν εδώ και πάρα πολύ καιρό να προκαλούν ανηλεώς τα ώτα, τους οφθαλμούς και (πρωτίστως) τη νοημοσύνη μας. Αφόρητα νανουριστικά παραληρήματα, προδήλως χαοτικά, γεμάτα από αγαπολογικές κενολογίες, κηρύγματα τυφλής υπακοής σε ό,τι κελεύουν κάποιοι συγκεκριμένοι κακόδοξοι ποιμένες (και ας οδηγούν κατ’ ευθείαν στον γκρεμό οι κακοδοξίες τους), διαστρεβλωτικά επιλεκτικές αναφορές σε Πατέρες και σε Αγίους (με τους συγκεκριμένους διαστρεβλωτές να ποντάρουν ασφαλώς στην άγνοια της πλειονότητας του λαού, που είναι ζαλισμένος και ακατήχητος), καθησυχαστικά χαδάκια προς όσους ανησυχούν για τη νεοταξική επέλαση και την προώθηση της Πανθρησκείας, συνεχή αλαζονική αυτοδικαίωση, παντελή απουσία όχι βέβαια συγγνώμης (η σημασία του όρου αγνοείται, ειδικά αν τελείς υπό το κράτος εωσφορικής έπαρσης) αλλά στοιχειώδους αυτοκριτικής - έστω και εικονικής, για τους τύπους - και κυρίως συνεχείς επιθέσεις, χοντροκομμένους αστεϊσμούς και χυδαίες ειρωνίες απέναντι σε όσους αντιδρούν υπερασπιζόμενοι τα αυτονόητα, οι οποίοι κατονομάζονται ως ακραίοι, γραφικοί, αυτιστικοί, ανόητοι, φανατικοί, ου κατ’ επίγνωσιν ζηλωτές, συνωμοσιολόγοι και χριστιανοταλιμπάν. Η κατακεραύνωση των διαφωνούντων είναι εξάλλου και ο πασιφανής αποκλειστικός λόγος συγγραφής των εν λόγω λιβελογραφημάτων, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι για «ξεκάρφωμα».

Τα κείμενα αυτά και οι παραπληρωματικές συνεντεύξεις, που φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι προβάλλονται έντονα και επαινούνται εν χορδαίς και οργάνοις από πλείστα νεοφιλελέδικα ιστολόγια και κάθε λογής καθεστωτικά και νεοταξίτικα ΜΜΕ ως μνημεία νηφαλιότητας και ως εμπνευσμένοι καρποί φωτισμένων νοών, διαβάζονται - όπως προανέφερα - με πολύ μεγάλο κόπο (και σίγουρα όχι χωρίς επώδυνες…στομαχικές παρενέργειες). Παρά ταύτα όμως, στον βαθμό που αντέχουμε, θεωρώ ακόμη χρήσιμο να διαβάζονται από όλους. Διότι φρονώ πως πρέπει για μία ακόμη φορά να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι πόσο πολύ έχει προχωρήσει η αρρώστεια μέσα στη διοικούσα Εκκλησία. Και να συνειδητοποιήσουμε σε ποια έκταση έχει κάνει παντού μεταστάσεις ο καρκίνος: σε βαθμό που ακόμη και όσα συγκλονιστικά περάσαμε (με τις κλειδαμπαρωμένες εκκλησιές και την ποινικοποιημένη Θεία Κοινωνία) αλλά και ακόμη περνούμε (με τη νυν νεοβαρλααμική βλασφημία των μασκών και της απολύμανσης εντός των ναών), αντί να φέρουν κάποιους από τους πνευματικούς ταγούς μας σε συναίσθηση, δείχνουν να τους έσπρωξαν ακόμη πιο βαθιά μέσα στον ζόφο.

Ας το πιούμε λοιπόν όλο το πικρό ποτήρι. Για να πάψουμε να έχουμε αυταπάτες και να προσδοκούμε οτιδήποτε πια από αυτούς. Τι να περιμένεις δηλαδή από ανθρώπους που ούτε και μέσα σε τόσο κραυγαλέες εξελίξεις δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να διακρίνουν τα «σημεία των καιρών»; Στη συντριπτική πλειονότητά τους έχουν δυστυχώς καταντήσει οδηγοί μωροί και τυφλοί, που «κλείουσι τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων». Και αντί για κήρυκες μετανοίας και σωτηρίας, γίνονται έτι περαιτέρω ολετήρες ψυχών, επάνω στις πιο κρίσιμες στιγμές μάλιστα της Ιστορίας αυτού του τόπου. Και αυτόν τον τραγικό ρόλο τους τον επιβεβαιώνουν μέρα με τη μέρα ολοένα και πιο εκκωφαντικά. 

Για να μην είμαστε όμως μονόπλευροι, οφείλουμε να επισημάνουμε τις τραγικές ευθύνες και του ίδιου του ποιμνίου. Που δεν αντιδρά, που τα ανέχεται όλα αυτά και εμμέσως λοιπόν τα αποδέχεται (διότι βεβαίως «ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν»). Και όχι μόνο δεν αντιδρά, αλλά και εν πολλοίς τα βρίσκει και φυσιολογικά, υπό το κράτος της τεχνητής τρομοϋστερίας του καθεστώτος και κυρίως υπό την επήρεια των πνευματικών ναρκωτικών ουσιών με τις οποίες τον διαποτίζουν εδώ και χρόνια οι πεπλανημένοι νανουριστές ταγοί του. Και έτσι, ενώ συμβαίνουν γύρω μας όλα αυτά τα ανεκδιήγητα, πάμπολλοι πιστοί συνεχίζουν κι αυτοί τον δικό τους κατήφορο της μακάριας αμεριμνησίας, του άκριτου εφησυχασμού και της τυφλής υπακοής στους λυκοποιμένες, αποδεχόμενοι την κάθε δαιμονική κακοδοξία ως φυσιολογική κατάσταση. Και γίνονται συχνά και «βασιλικότεροι του βασιλέως», κατακεραυνώνοντας ως ακραίους και φανατικούς όσους απλώς αποτολμούν να διαπιστώσουν το πασιφανές: ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος!

Και ασφαλώς δεν έχουν κανένα άλλοθι ούτε και αυτοί: όσο και αν η ευθύνη είναι πρωτίστως των ποιμένων και αυτοί θα δώσουν τον κύριο λόγο που άφησαν εδώ και πολλά χρόνια τον λαό ακατήχητο και εκτεθειμένο σε τόσες οικουμενιστικές κακοδοξίες, από την άλλη η καραμέλα της «μειωμένης ευθύνης» έχει τελειώσει προ πολλού και για τους απλούς πιστούς. Γιατί εδώ συμβαίνουν πλέον τόσο χοντροκομμένα και πρωτοφανή πράγματα, που κανείς πια δεν δικαιούται να επικαλείται άγνοια ή ελλιπή θεολογική κατάρτιση. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα είναι εξάλλου λογική ποίμνη κι όχι άβουλο κι ανοϊκό κοπάδι. Και όσοι συμπεριφέρονται ως τέτοιοι έχουν τεράστια συνευθύνη για τον κατήφορο στον οποίο κατρακυλάμε εδώ και πολύ καιρό. 

Να το ξεκαθαρίσουμε συνεπώς: τέλος τα ψέματα, τέλος κι οι δικαιολογίες. Για όλους!

Η "νέα" Ελλάς !!!!

Οι στρατιές των ακρίδων και οι εκλεκτοί των έσχατων χρόνων.

Ο κόσμος των αγορών εναντίον του κόσμου των εθνών – κρατών.

Οι χώρες της Ρωμαιοσύνης σε ασφυκτικό κλοιό.

Γράφει ο Θεόδωρος Νικητάκης

Στα τέλη του 19ου αιώνα η ανάδυση της αστικής τάξης θα συνοδευτεί από έναν πραγματικό πολιτισμικό σεισμό που θα δημιουργήσει βαθύτατη ρήξη στην ομαλή εξέλιξη του Δυτικού Πολιτισμού. Ρήξη που θα διαμορφώσει μια νέα ακόμη πιο βίαια ασυνέχεια στην διαμόρφωση της ιστορικής ταυτότητας του Δυτικού ανθρώπου. Η επανάσταση των αστών θα διαδεχθεί στην δυτική παράδοση τις ασυνέχειες του σχίσματος της Ανατολικής και της Δυτικής Εκκλησίας (1054), όπως και της Διαμαρτύρησης του Γερμανο-Ρωμαικού κόσμου (16ος αιώνας). (Αποκάλυψη Θ’, 1) ‘...Και ὁ πέμπτος ἄγγελος ἐσάλπισε· καὶ εἶδον ἀστέρα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεπτωκότα εἰς τὴν γῆν, καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἡ κλεὶς τοῦ φρέατος τῆς ἀβύσσου...’.

Η δομημένη στα θεμέλια του Φεουδαλισμού καθεστυκία τάξη πραγμάτων θα κλονιστεί και θα διαπομπευθεί ως αναχρονιστική και εχθρική προς την πρόοδο της ανθρωπότητας. Η εντυπωσιακή επιστροφή της Δημοκρατίας στο ιστορικό προσκήνιο θα συνταράξει την γηραιά Ήπειρο οδηγώντας μία μετά την άλλη τις ελέω Θεού Μοναρχίες να αποδεχθούν την ιστορική τους χρεωκοπία. Η αρχαία κυρία θα πάρει την εκδίκηση της και με όπλο την Βιομηχανική επανάσταση θα ανατρέψει τις γηραιές μοναρχίες, επαναφέροντας στο επίκεντρο του πολιτισμού τον Ανθρώπινο Λόγο. Η αυθεντία του Υιού Λόγου του Θεού θα καθαιρεθεί στο όνομα της προόδου και του εκσυγχρονισμού που θα φέρνει μαζί της η επικράτηση της Θεάς Λογικής. (Αποκάλυψη Θ’, 2) ‘...καὶ ἤνοιξε τὸ φρέαρ τῆς ἀβύσσου, καὶ ἀνέβη καπνὸς ἐκ τοῦ φρέατος ὡς καπνὸς καμίνου καιομένης...’. Ένα νέο πρότυπο ανθρώπου θα ξεπροβάλλει. Ο Άνθρωπος της γνώσης και της επιστήμης. Η προσπάθεια συμπόρευσης του προτεσταντικού χριστιανισμού και της δημοκρατίας θα γεννήσει την Χριστιανοδημοκρατία. Το ευαγγελικό μήνυμα της σωτηρίας θα διαστρεβλωθεί καθώς η νέα τάξη πραγμάτων θα αγνοήσει επιδεικτικά την παραβολή του άφρονος πλουσίου και θα προσπαθήσει να ευλογήσει την συσσώρευση του κεφαλαίου στην οποία θα οφείλεται η δύναμη των αστών. (Αποκάλυψη Θ’, 2) ‘... ἐσκοτίσθη ὁ ἥλιος καὶ ὁ ἀὴρ ἐκ τοῦ καπνοῦ τοῦ φρέατος...’. Ο Καπιταλισμός, ως γνήσιο τέκνο της Χριστιανοδημοκρατίας θα επιβληθεί στον κόσμο μέσα από την ανατροπή των μοναρχιών και την εγκαθίδρυση δημοκρατικών καθεστώτων. Η εμφάνιση των δημοκρατιών θα δημιουργήσει τον κόσμο των εθνών-κρατών μέσα στα οποία οι Αστοί θα αποκτήσουν ισχύ, κοινή συνείδηση και στέρεο βηματισμό.

ΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η συσσώρευση του κεφαλαίου θα προκαλέσει τεράστιες ανισορροπίες στον δυτικό Γερμανικό κόσμο εδραιώνοντας μία νέα ταξική διαφοροποίηση, εκφρασμένη αυτήν την φορά στην οικονομική δύναμη και την εκμετάλλευση. Οι σύγχρονοι Δυνατοί Αστοί θα βρεθούν στην θέση των χωροδεσποτών ενάμιση αιώνα μετά την δική τους επανάσταση. Όταν η αστική δημοκρατία φθάσει να απειλήσει την ίδια την ουσία της ορθόδοξης αυτοκρατορίας της Ρωσίας, θα μετεξελιχθεί ως άλλος ιός σε μία νέου τύπου δημοκρατία που θα διαρρήξει κάθε σχέση με τον καθεστωτικό Χριστιανισμό και θα διεκδικήσει την αποκλειστικότητα της αυθεντίας. Ένας νέος τύπος Δημοκρατίας θα εμφανιστεί ο οποίος θα συνοδεύεται από μία εντελώς νέα οικονομική πρόταση διαχείρισης του πλούτου (σοβιέτ, κολεκτιβοποίηση) και θα αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την διαμόρφωση μίας νέας ασυνέχειας στο δυτικό πολιτισμικό γίγνεσθαι. Η Λαϊκή δημοκρατία θα σαρώσει το ένα τρίτο του πλανήτη συμπαρασύροντας τον κόσμο στο χάος. Θα παρουσιάσει τον εαυτό της ως τον απόλυτο υπερασπιστή των αδυνάτων και θα προπαγανδίσει την δυνατότητα της να εξαλείψει κάθε αδικία και εκμετάλλευση. Θα κηρύξει μια συνεχή επανάσταση και θα προσπαθήσει να καταλύσει το έθνος-κράτος στο όνομα μίας ενιαίας κομμουνιστικής διεθνούς. Ο ψυχρός πόλεμος που θα διαδεχθεί τις δύο παγκόσμιες πολεμικές συρράξεις του 20ου αιώνα θα υπαγορευθεί από τον ανταγωνισμό σε παγκόσμιο επίπεδο της Αστικής και της Λαϊκής Δημοκρατίας. Τα έθνη κράτη θα αντέξουν την αυξανόμενη πίεση του κομμουνισμού, προκρίνοντας ως πιο αποτελεσματικό όπλο για την ανάσχεση της επέκτασης των λαϊκών δημοκρατιών, την αυξανόμενη ευδαιμονία και την ευημερία των πολιτών τους. Η προβολή των πολιτισμικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων της Δύσης θα οδηγήσει σε μαρασμό και διάλυση τις λαϊκές δημοκρατίες. Η μοναδική που θα καταφέρει να επιβιώσει (Κίνα) θα μετεξελιχθεί στην ουσία σε ένα υβρίδιο λαϊκής και αστικής Δημοκρατίας. Η επέκταση του Δυτικού πολιτισμού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου (world wide) θα σημάνει το τέλος των καιρών των εθνών. Η παγκοσμιοποίηση θα αποτελέσει πλέον τη νέα τάξη πραγμάτων. Στην προσπάθεια της η αστική δημοκρατία να αναχαιτίσει και να επικρατήσει επί της λαϊκής θα φέρει πιο κοντά και το δικό της τέλος. Τα έθνη κράτη θα βρεθούν σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον το οποίο θα έχει ως εργαλείο ένα παγκοσμιοποιημένο τεχνολογικό δίκτυο επικοινωνίας. Το 1991 αποτελεί χρονιά σταθμό για την επικράτηση του δυτικού κόσμου των αστικών δημοκρατιών επί του ανατολικού μπλοκ των λαϊκών δημοκρατιών. Το 1991 όμως αποτελεί χρονιά ορόσημο και για την γέννηση της παγκοσμιοποίησης με την εμφάνιση του απόλυτου εργαλείου διαδικτύωσης και επικοινωνίας, του internet (world wide web).

Η ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Σε αυτόν τον νέο κόσμο η έννοια του χρήματος θα περνά υποχρεωτικά μέσα από την έννοια του χρέους. Κάθε επένδυση απαιτεί κεφάλαιο. Στην νέα οικονομία η διαθεσιμότητα κεφαλαίων δεν έχει περιορισμούς καθώς δεν είναι υποχρεωτική η ύπαρξη πραγματικών κεφαλαίων για την σύναψη δανείων. Αρκεί η εγγύηση της δυνατότητας πίστωσης του δανειζομένου από τον δανειστή. Το κόστος του χρήματος διαμορφώνει το επιτόκιο του δανείου, ενώ η εγγύηση αυτή καθαυτή αποτελεί το νέο τύπο κεφαλαίου, η εξόφληση του οποίου επιβαρύνει αποκλειστικά τον δανειζόμενο. Το πρόβλημα του δανειζόμενου είναι ότι το χρέος πρέπει να εξοφληθεί μέσα από παραγωγική διαδικασία και αυξανόμενες επενδύσεις στον πραγματικό κόσμο, τη στιγμή που οι εγγυήσεις που του παρέχονται ως κεφάλαιο ουσιαστικά δεν κοστίζουν τίποτα στον εγγυητή.

Η δυνατότητα παροχής εγγυητικών πιστώσεων αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο ο οικονομικά Δυνατός εξαργυρώνει την ισχύ και την φερεγγυότητα του στο κόσμο της νέας οικονομίας. Το σύστημα μοιάζει να δίνει στον δανειστή την δυνατότητα να δανείζεται κεφάλαια από το μέλλον (από το τίποτα), τα οποία αυτός με τη σειρά του τα δανείζει στον δανειζόμενο. Ο δανειζόμενος είναι αυτός που καλείται να παράξει τον πραγματικό πλούτο σε πραγματικό χρόνο και να τον αποδώσει στους ‘εγγυητές-δανειστές’ του σε τακτό χρονικό ορίζοντα ισορροπώντας κάθε φορά την αρχική αυθαίρετη και ανεδαφική πιστωτική εγγύηση που έλαβε. Έτσι ο δανειζόμενος παραμένει εγκλωβισμένος σε ένα ατελείωτο φαύλο κύκλο χρέους παραδίδοντας κάθε φόρα τον καρπό του ιδρώτα του στους πιστωτές του, ώστε να έχει την δυνατότητα να ξαναπευθυνθεί σε αυτούς όταν έχει ανάγκη από νέα κεφάλαια. Μόνο όταν ο δανειζόμενος κατορθώσει να παράξει κεφάλαιο πολύ περισσότερο από το χρέος του, ώστε πέρα από την επιβίωση του να μπορέσει να χρηματοδοτήσει περαιτέρω την οικονομική επέκταση του, δύναται να διαφύγει της μέγγενης του χρέους. Και όταν κατορθώσει πλέον κάτι τέτοιο αντιλαμβάνεται ότι είναι πιο προσοδοφόρο να στοιχηματίσει στην αδυναμία των φορέων της παραγωγικής οικονομίας να εξοφλήσουν τα χρέη τους, παρά να επιδοθεί ξανά στην προσπάθεια επέκτασης των παραγωγικών του δραστηριοτήτων.

Σε ένα τραπέζι στοιχημάτων όπως είναι ο σύγχρονος κόσμος των αγορών, ο σίγουρος νικητής είναι αυτός που κάθεται στο τραπέζι έχοντας την δυνατότητα να χάσει τα περισσότερα λεφτά. Το μέγεθος της παγκόσμιας οικονομίας των στοιχημάτων έχει σήμερα φθάσει να ξεπερνά το εκατονταπλάσιο της πραγματικής οικονομίας. Όπως είναι προφανές, ακόμα και αν οι κινήσεις ενός επενδυτή στην παραγωγική οικονομία είναι στοχευμένες και σωστές βάσει του ισχύοντος οικονομικού περιβάλλοντος, η επιτυχία των επενδύσεων του δεν εξαρτάται από τις συνθήκες της πραγματικής οικονομίας αλλά από το στοίχημα που παίζεται πάνω στην επένδυση του από τους κερδοσκόπους ‘πολίτες’ της νέας εποχής. Εάν τα ποσά που θα στοιχηματισθούν εναντίον της επιτυχίας της επένδυσης είναι μεγαλύτερα, τότε οι παίκτες θα προσπαθήσουν να ανατρέψουν το οικονομικό κλίμα εναντίον του επενδυτή με συνεχείς κερδοσκοπικές επεμβάσεις στις πρώτες ύλες, τα μέσα διακίνησης, την ενέργεια και γενικά σε κάθε τι από το οποίο εξαρτάται άμεσα η πορεία της επένδυσης αυτής.

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΑΚΡΙΔΩΝ

Στον κόσμο των αγορών δεν υπάρχει έλεος. Τα πάντα διατίθενται για κερδοσκοπικά παιχνίδια. Ακόμα και τα χρέη των εθνών κρατών και η δυνατότητα εξόφλησης τους. Το σημερινό παγκόσμιο κεφάλαιο έχει πλέον την δυνατότητα να συσσωρεύει όλο και μεγαλύτερο πλούτο διαλύοντας κάθε τομέα της παραγωγικής οικονομίας σε ένα συνεχές εξοντωτικό παίγνιο. Το παίγνιο έχει ένα θεωρητικό τέλος το οποίο σημαίνεται όταν δεν υπάρχει κάτι πάνω στο οποίο να μπορεί να στηθεί στοίχημα. Η απόλυτη ερήμωση συνιστά το τέλος. Επειδή η παραγωγική οικονομία εξαρτάται από τις πρώτες ύλες, το σύστημα των αγορών λειτουργεί ως επιταχυντικός συντελεστής ερήμωσης του πλανήτη προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα ολοένα αυξανόμενα χρέη που δημιουργούνται, καθώς οι ισχυροί του συστήματος απαιτούν την επιστροφή των εγγυήσεων που έδωσαν στους παραγωγικούς φορείς της οικονομίας, με την μορφή πραγματικού κεφαλαίου. Πραγματικό κεφάλαιο όμως υπάρχει μόνο στον φυσικό κόσμο του οποίου ο άνθρωπος αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα και κεφαλή του. Η παραγωγική οικονομία εξαντλεί τις δυνατότητες του πλανήτη εξωθημένη στα άκρα από την κερδοσκοπική οικονομία των αγορών. Με άλλα λόγια οι αγορές προσομοιάζουν με αχόρταγα σμήνη ‘Ακρίδων’ που επιτίθενται στον πλανήτη καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμα τους, με σκοπό το άμεσο, γρήγορο και κοντόφθαλμο κέρδος. Διαλύοντας τον κόσμο, διαλύουν και την δυνατότητα του να παράξει την μελλοντική του ‘τροφή’. Με τον τρόπο αυτό οι ακρίδες υπογράφουν την ερήμωση του πλανήτη και την νομοτελειακή εξαφάνιση τους. (Αποκάλυψη Θ’, 3) ‘...καὶ ἐκ τοῦ καπνοῦ ἐξῆλθον ἀκρίδες εἰς τὴν γῆν, καὶ ἐδόθη αὐταῖς ἐξουσία ὡς ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ σκορπίοι τῆς γῆς·...’.

Είναι προφανές ότι οι μεγάλοι τραπεζοπιστωτικοί όμιλοι (HBSC, Goldman Sachs), οι μεγάλες επιχειρήσεις που κατόρθωσαν την ανεξαρτητοποίηση τους από το τραπεζοπιστωτικό σύστημα και οι άνθρωποι (Warren Buffet, George Soros) που με στοχευμένες κερδοσκοπικές κινήσεις συσσώρευσαν μεγάλα κεφάλαια ιδρύοντας «επενδυτικές» εταιρείες κεφαλαίου (hedge funds, private equity companies), αποτελούν τους μεγάλους παίκτες της ανίερης σημερινής οικονομίας των αγορών. Τις μεγάλες ‘Ακρίδες’. Πλήθος μικρότερων ακρίδων τις ακολουθούν ευελπιστώντας να καρπωθούν τα υπολείμματα που αφήνουν πίσω τους, δίνοντας την εικόνα ενός πραγματικού στρατού εξόντωσης κάθε ανθρώπινης οικονομικής δραστηριότητας.

Η ΝΕΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ο καπιταλιστικός κόσμος μετεξελίχθηκε με την πάροδο των ετών από κόσμο των εθνών-κρατών σε κόσμο των ελεύθερων αγορών. Η ευδαιμονία και η ευημερία στοίχειωσαν τα όνειρα κάθε ανθρώπου πάνω στον πλανήτη. Η απογείωση της τεχνολογίας του έδωσε τη δυνατότητα να συμμετάσχει ενεργά στη νέα τάξη πραγμάτων (facebook, blogs, twitter). Μία νέα δημοκρατία εμφανίστηκε ξανά σε ένα εντελώς νέο οικονομικό τοπίο και προσπάθησε με ένα γρήγορο λίφτινγκ να κρύψει τις ρυτίδες της γηρασμένης και αποτυχημένης αρχαίας κυρίας. Η περίφημη ‘Ηλεκτρονική Συμμετοχική δημοκρατία’ των αγορών όπου ο πολίτης ξεπερνώντας τους περιορισμούς των κρατών και των εθνών, των παραδόσεων και των αρχών, του χώρου και του χρόνου, μπορούσε πλέον ανεμπόδιστα να βάλει το δάχτυλο στο μέλι. Να γίνει και αυτός μέτοχος της νέας τάξης πραγμάτων και να επιδιώξει το άμεσο και γρήγορο κέρδος. Ο κάθε άνθρωπος ξαφνικά είχε την δυνατότητα να απαρνηθεί το πρόσωπο του και να μετεξελιχθεί σε μία άπληστη αχόρταγη ‘ακρίδα’. (Αποκάλυψη Θ’, 8) ‘… καὶ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὡς πρόσωπα ανθρώπων...’. Το πρόσωπο του θα παράμενε ως προσωπείο που θα κάλυπτε την αλαζονεία και την εξοντωτική μανία του. Ο πλούτος που θα συγκέντρωνε θα τον μετέτρεπε σε ευυπόληπτο εξευγενισμένο πολίτη με καλούς τρόπους και προσεγμένο ντύσιμο και συμπεριφορά. (Αποκάλυψη Θ’, 8) ‘...καὶ εἶχον τρίχας ὡς τρίχας γυναικῶν...’. Το όνειρο του θα ήταν πιο εύκολα πραγματοποιήσιμο εάν γινόταν δεκτός ως επίσημος ακόλουθος μίας μεγάλης ‘Ακρίδας’. Η μόρφωση του έπρεπε να στοχεύσει στα τεκταινόμενα και τις εξελίξεις της νέας οικονομίας (portfolium management, business administration). Οι χρηματοοικονομικές σπουδές θα τον έφερναν στο κατώφλι μίας μεγάλης επενδυτικής ή χρηματιστηριακής εταιρείας τοποθετώντας τον στην αιχμή της νέας οικονομίας. Στον αφρό του παιχνιδιού. Στο μέτωπο του νέου πολέμου για κέρδος και δύναμη. (Αποκάλυψη Θ’, 7) ‘...καὶ τὰ ὁμοιώματα τῶν ἀκρίδων ὅμοια ἵπποις ἡτοιμασμένοις εἰς πόλεμον…’. Κατορθώνοντας έτσι να ομοιάσει στο απόλυτο πρότυπο του ανθρώπου της νέας εποχής. Του Golden boy. (Αποκάλυψη Θ’, 7)’…καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν ὡς στέφανοι ὅμοιοι χρυσίῳ…’.

Ένας τεράστιος στρατός μικρών ακρίδων άρχιζε να χτίζεται πάνω στην απληστία του πολίτη της νέας εποχής με τη βοήθεια της τεχνολογικής πλατφόρμας του world wide web. Το νέο πολιτειακό επίτευγμα που βαφτίστηκε με το ελκυστικό όνομα ‘Συμμετοχική Δημοκρατία’, εδραιώθηκε στην ακόρεστη δίψα του ανθρώπου για μετοχή στο νέο κόσμο της τεχνολογίας, του πολιτισμού και της ευημερίας. Ο κόσμος των αγορών αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό της άλωσης της αντίπερα όχθης των λαϊκών δημοκρατιών. Οι πανηγυρισμοί για την εδραίωση μίας νέας τάξης πραγμάτων και ένα πιο δίκαιο κόσμο προβλήθηκαν για άλλη μία φορά ως κατόρθωμα της εξέλιξης του ανθρωπίνου πολιτισμού σε ένα ανώτερο επίπεδο. Οι αστικές Δημοκρατίες των εθνών κρατών νίκησαν για να χάσουν. Στις αρχές του 1990 λίγοι μπορούσαν να δουν τον παγκόσμιο πόλεμο που ερχόταν ανάμεσα στις γηραιές και εξαντλημένες από τον ψυχρό πόλεμο αστικές δημοκρατίες και τις πανίσχυρες νεοεμφανιζόμενες αγορές. (Αποκάλυψη Θ’, 9) ‘...καὶ εἶχον θώρακας ὡς θώρακας σιδηροῦς, καὶ ἡ φωνὴ τῶν πτερύγων αὐτῶν ὡς φωνὴ ἁρμάτων ἵππων πολλῶν τρεχόντων εἰς πόλεμον...’

ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΤΩΝ ΑΚΡΙΔΩΝ

Η δύναμη στον κόσμο των αγορών θα ονομάζεται πίστωση. Νέες εταιρείες θα αναδυθούν στη νέα αυτή εποχή οι οποίες θα αξιολογούν την δυνατότητα του κάθε παίκτη να παρέχει πιστωτικές εγγυήσεις. Οι περίφημοι οίκοι αξιολόγησης (DBRS, Fitch, Moody's και S&P) θα προωθηθούν στο προσκήνιο της παγκόσμιας οικονομίας ως ένα μέσο αυτοκάθαρσης του συστήματος, το οποίο θα διακρίνει και θα αξιολογεί τους πραγματικά έχοντες και κατέχοντες από τους απατεώνες. Ως ένα μέσο που θα προστατεύει τους δανειστές από τους αφερέγγυους δανειζόμενους και το αντίθετο. Οι εγγυήσεις θα αποκτήσουν αξιολόγηση και στον κόσμο των αγορών θα επικρατήσει μία φαινομενική τάξη, καθώς το σύνολο των παικτών θα διαμορφώνει την στρατηγική του βάσει των εκθέσεων και των εκτιμήσεων των οίκων αυτών. Έτσι η απόλυτη δύναμη με την πάροδο του χρόνου θα φύγει από τα χέρια των παικτών και θα μεταφερθεί στους οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι ως άλλοι Στρατηγοί των Ακρίδων θα αποφασίζουν για την εξέλιξη, την διαμόρφωση και την κατάληξη των παιγνίων. Οι ακρίδες, μικρές και μεγάλες, θα χειραγωγηθούν και θα ωθούνται προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση ανάλογα με τις διαθέσεις των οίκων. Η αγελαία δύναμη των παικτών θα γίνει πολεμικό όπλο στα χέρια εκείνων που θα μπορούν να ελέγξουν τα αποτελέσματα μίας εκτίμησης για τις προοπτικές μιας επιχείρησης ή ενός κράτους. Με το τρόπο αυτό αργά και σταθερά το πραγματικό κεφάλαιο θα αντικατασταθεί από την δύναμη παροχής εγγυήσεων-πιστώσεων και κατόπιν από την απλή εκτίμηση της ικανότητας παροχής των εγγυήσεων αυτών. Λάθος εκτιμήσεις, στοχευμένα αλλοιωμένες εκθέσεις προόδου θα μπορούν να τινάξουν στον αέρα εταιρείες, επενδύσεις, κράτη ολόκληρα Μία πένα θα μπορεί να στρέψει τον στρατό των άπληστων ‘Ακρίδων’ στη νέα στοχευμένη λεία τους.

Ο φραγμοί στην κερδοσκοπία που είχαν θεσμοθετηθεί στα πλαίσια των εθνών κρατών θα φαντάζουν πλέον ξεπερασμένοι. Οι δυνατότητες για κέρδος απεριόριστες. Τα χρηματιστήρια επάνω στα οποία είχε εδραιωθεί η προσπάθεια της παραγωγικής οικονομίας για άντληση φθηνών κεφαλαίων θα μετουσιωθούν σε πεδία παιγνίων κερδοσκοπίας κάθε τύπου. Η δυνατότητα των εθνών κρατών να ελέγξουν τα παίγνια και να προστατεύσουν τις οικονομίες τους, προϊόντος του χρόνου, θα απομειώνεται δραστικά. Η τιθάσευση των αγορών θα καθίσταται όλο και πιο δύσκολη καθώς η απληστία που θα χαρακτηρίζει τη συμμετοχική δημοκρατία ολοένα και θα αυξάνει. Την ίδια στιγμή δυνατότητα παραγωγής νέων κερδοσκοπικών παιγνίων θα επεκτείνεται με την εξέλιξη της τεχνολογίας. Πιο γρήγορο web, πιο γρήγορο κέρδος, πιο μεγάλη αμεσότητα, πιο γρήγορα και συναρπαστικά παιχνίδια (cds, futures, swaps). Ο στόχος πάντα ο ίδιος. Η ολοένα και μεγαλύτερη παραγωγή χρήματος, όχι όμως μέσα από παραγωγικές διαδικασίες αλλά μέσω τζόγου, προβλέψεων και στοιχημάτων.

Η εμφάνιση των οίκων αξιολόγησης και η αύξηση της δύναμης τους θα συμπορευτεί με την δημιουργία κλειστών, μυστικοπαθών λεσχών (λέσχη Bidelberg) στις οποίες θα συμμετέχει η ελίτ του σύγχρονου χρηματοοικονομικού συστήματος. Think Tanks (ομάδες συζήτησης) θα ξεπροβάλλουν προσπαθώντας να προσδιορίσουν τις εξελίξεις και να διαμορφώσουν το οικονομικό μέλλον του πλανήτη (Davos WEF, Trilateral Group). Η συμμετοχή μικρού ‘εκλεκτού’ τμήματος της πολιτικής ηγεσίας του κόσμου στις παραπάνω δραστηριότητες θα πυροδοτήσει συνωμοσιολογικά σενάρια χειραγώγησης των αστικών δημοκρατιών και της ελευθερίας των λαών. Η συνωμοσιολογία θα εντείνεται καθώς όλο και περισσότερο θα παρουσιάζεται το φαινόμενο της συγκέντρωσης του κεφαλαίου σε Εβραίους οι οποίοι θα αποτελούν ιδρυτικά (Τζόζεφ Ρετινγκερ, συνιδρυτής της Tριμερούς), τακτικά και μόνιμα μέλη των παραπάνω Clubs ενώ θα συμμετέχουν σε όλα τα παραπάνω Forum. Παράλληλα τελευταία δεν θα κρύβουν την διασύνδεση τους με τον Διεθνή Σιωνισμό και τον ΕλευθεροΤεκτονισμό (Μασονία, Ροδόσταυροι, Μυστικά Τάγματα). Αξίζει να σημειωθεί ότι οι επικεφαλείς των μεγαλύτερων τραπεζικών ομίλων (David Rockefeller, The Rothchilds), των κεντρικών ομοσπονδιακών τραπεζών (Alan Grinspan, Sam Bernanki), οι άνθρωποι που θα χαράζουν την εσωτερική και την εξωτερική πολιτική των υπερδυνάμεων (Henry Kisinger, Zbigniew Brezinski) φαίνεται να προέρχονται από τις τάξεις των Εβραίων Δυνατών του πλανήτη.

Η αυθαιρεσία των αγορών και των οίκων που τις κατευθύνουν θα αποδειχθεί το βασικό θέμα συζήτησης των διεθνών αυτών συναντήσεων κατά την τρέχουσα μεγάλη οικονομική κρίση που μαστίζει την διεθνή οικονομία. Στην κορυφή της ατζέντας των παραπάνω θα βρεθεί ο συγκεντρωτισμός της οικονομικής διακυβέρνησης του κόσμου, προκειμένου να γίνει εφικτή η άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων που έχουν προκύψει, με την ταυτόχρονη καθιέρωση του ψηφιακού χρήματος που θα αποτελέσει το απόλυτο όπλο διαφάνειας της κίνησης και φορολόγησης των κεφαλαίων. Η σύγχρονη ιστορία θα ομοιάζει προκλητικά με τον ιστορικό βίο της ανθρωπότητας δύο χιλιετίες πριν, όταν η τρομακτική για τα δεδομένα της εποχής εξάπλωση της Ρώμης στον τότε γνωστό κόσμο ανάγκασε την Ρωμαϊκή σύγκλητο να παραδώσει ουσιαστικά την εξουσία, καθώς αδυνατούσε να διαχειριστεί άμεσα τις υποθέσεις του αχανούς κράτους.

Η ανάγκη για συγκέντρωση των εξουσιών και για λήψη άμεσων αποφάσεων μετουσίωσαν την Ρωμαϊκή Res Public σε ένα απολύτως συγκεντρωτικό πολιτειακό σύστημα, με το σύνολο των εξουσιών να συγκεντρώνονται στα χέρια ενός ανθρώπου. Του Romanorum Imperator. Η γέννηση της ‘Αυτοκρατορίας’ ήταν γεγονός. Η γέννηση της Αυτοκρατορίας αποτελεί φυσική συνέχεια, νομοτελειακή συνέπεια της υπερεξάπλωσης της Δημοκρατίας. Η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Σε κάθε εποχή οι άνθρωποι διαμορφώνουν κριτήρια εγκυρότητας της αλήθειας με βάση τα οποία κοινωνούν, αναπτύσσονται και συναλλάσσονται, και τα οποία παραδίδουν στις επόμενες γενιές ως παρακαταθήκη του προσωπικού τους βιώματος. Τα κριτήρια αυτά εξελίσσονται στο πέρασμα του χρόνου και διαφέρουν από τόπο σε τόπο, δημιουργώντας ήθη, έθιμα και παραδόσεις. Το σύνολο των ανθρώπων μίας εποχής που παρακολουθούν και αποδέχονται ένα σύνολο τέτοιων κριτηρίων συνιστούν ένα Πολιτισμό. Η κάθε πρόταση πολιτισμού κομίζει απαρέγκλιτα μια νέα πρόταση κοινωνίας των ανθρώπων όπως και ένα νέο οικονομικό σύστημα προσαρμοσμένο στις ανάγκες της πρότασης αυτής. Με αυτόν τον τρόπο ο κάθε πολιτισμός διαμορφώνει και προβάλλει ένα ξεχωριστό πρότυπο ανθρώπου που διεκδικεί για τον εαυτό του την αυθεντία της αλήθειας.

Σε κάθε πολιτισμό το ποθούμενο για τον απλό άνθρωπο θα έγκειται στο να ομοιάσει κατά το δυνατόν στο πρότυπο αυτό. Λίγοι είναι αυτοί που θα το κατορθώνουν και οι οποίοι θα αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση για τους σύγχρονους τους και φωτεινά διαχρονικά πρότυπα για το σύνολο της ανθρωπότητας. Η ολοκλήρωση της εκάστοτε πρότασης πολιτισμού στο πρόσωπο αυτών των λίγων θα φθάνει να τους κατατάξει στο πάνθεον της ανθρώπινης ιστορίας ως υπερ-πολιτισμικά και καθόλα διαχρονικά πρότυπα βίου και πολιτείας. Όλοι όμως θα τείνουν να προσεγγίσουν τα χαρακτηριστικά του προβαλλόμενων προτύπων, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, ανάλογα με τις δυνατότητες και τη θέληση τους. Ο δυνατός και αποφασιστικός άνθρωπος της πρωτόγονης εποχής θα χαρακτηριστεί ‘Ημίθεος’ καθώς θα καταφέρνει να ξεπερνά τα ανυπέρβλητα εμπόδια της φύσης χρησιμοποιώντας αποκλειστικά και μόνο τη φυσική του ρώμη και τη δύναμη της θέλησης του. Ο ‘Καλός και Αγαθός’ άνθρωπος του αρχαίου ελληνικού κόσμου και η θέληση του να αποτελέσει ‘Ον πολιτικό’, θα προκαλέσει την έκπληξη και τον θαυμασμό του κόσμου της Ανατολής των ‘Πιστών υπηκόων και των Ανίκητων Πολεμιστών’. Το άλμα που θα πραγματοποιήσει όμως ο μεσαιωνικός Ελληνο-Ρωμαικός κόσμος θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο καθώς θα θελήσει να μεταλλάξει τον φθαρτό και θνητό άνθρωπο σε ‘κατά χάριν Άγιο και Αθάνατο’. Εντούτοις, η δομή και η μόρφωση του Γερμανικού κόσμου θα αποτελέσουν καθοριστικά εμπόδια στην κατανόηση της πρότασης αυτής και στην ουσιαστική εξοικείωση μαζί της. Τελικά η ματαιοδοξία του Γερμανού ανθρώπου να αναρριχηθεί στην ηγεσία του πολιτισμένου κόσμου της εποχής με αποκλειστικό όπλο την στρατιωτική ισχύ, θα τον οδηγήσουν να την απορρίψει και να αποκλείσει με τον τρόπο αυτό κάθε πιθανότητα πνευματικής προόδου. Τα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα που θα ακολουθήσουν αναπόφευκτα, θα καθιερώσουν στη ψυχή του δυτικού ανθρώπου ένα νέο πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς βασισμένο σε ένα ιδιότυπο μείγμα παραδόσεων της αρχαίας Λατινικής Δύσης και των Αρχαίων Γερμανικών Εθίμων. Ο ‘Ευγενής ελέω θεού Ιππότης-Χωροδεσπότης’ θα κάνει την εμφάνιση του ως το απόλυτο εναλλακτικό πρότυπο ανθρώπου επάνω στο οποίο θα οικοδομηθούν οι ελέω θεού μοναρχίες της Δύσης. Θα περάσουν αιώνες πριν ο Λογικός Άνθρωπος της Αναγέννησης και των Φώτων διαδεχθεί τον Φεουδάρχη-Ιππότη στην πνευματική ηγεσία της του Δυτικού Πολιτισμού. Η ταχύτατη μετεξέλιξη του σε Αστό με την δύναμη της Τεχνολογίας και της Επιστήμης θα φέρει την επανάσταση της Αστικής Δημοκρατίας που θα επικρατήσει με την δύναμη και την λαμπρότητα που η Βιομηχανική Επανάσταση θα της προσπορίσει. Δημοκρατία η οποία μέσα από τις ποικίλες μεταλλάξεις που θα χαρακτηρίσουν τον σύγχρονο ιστορικό της βίο, θα γεννήσει τον σημερινό ‘Άνθρωπο Ακρίδα’ του νέου κόσμου των αγορών και της παγκοσμιοποίησης. Ένα πρότυπο ανθρώπου που τα χαρακτηριστικά του παραπέμπουν μάλλον σε Μεσαιωνικό Βαρβαρισμό και σε πρακτικές Σκοταδισμού και Εξαθλίωσης, παρά σε πολιτισμικό επίτευγμα φωτός και προόδου.

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ

Ο Γερμανο-Ρωμαϊκός κόσμος κατόρθωσε θανάσιμο πλήγμα στον Ελληνο-Ρωμαϊκό με την πρώτη άλωση της Βασιλεύουσας το 1204. Πλήγμα από το οποίο η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης ποτέ δεν κατάφερε να συνέλθει. Μοιραία, μετά από μόλις δύο αιώνες επιθανάτιας αγωνίας, η πολιτειακή υπόσταση της Ρωμηοσύνης, το σώμα-οικοδόμημα της Αυτοκρατορίας κατέρρευσε, μπροστά στην ασύγκριτη υπεροχή και την συντριπτική υπεροπλία του Μεγάλου Τούρκου. Σε πείσμα όμως των καιρών και των αντιξοοτήτων που θα συναντήσει στην πορεία του μέσα στη δεύτερη μετά Χριστόν χιλιετία η ψυχή του Ελληνο-Ρωμαϊκού κόσμου (Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία) θα επιβιώσει και θα συνεχίσει απτόητη μέχρι σήμερα να διακηρύττει την αλήθεια της πρότασης του ως το απόλυτο και ανυπέρβλητο πολιτισμικό επίτευγμα του ανθρώπου. Επίτευγμα που δεν θα έχει πραγματοποιηθεί ως κατόρθωμα του ανθρώπου αλλά ως πρόσκληση σε προσωπική σχέση κοινωνίας από τον Ίδιο τον Θεό. Πρόσκληση που στα πλαίσια του πολιτισμού αυτού ο άνθρωπος αποδέχθηκε και ακολούθησε.

Η ιστορική εξέλιξη των υπόδουλων ρωμηών δεν θα έχει συμβαδίσει με τις εκρηκτικές κοινωνικές ανακατατάξεις που θα έχουν λάβει χώρα στον Δυτικό Γερμανικό κόσμο. Η τουρκοκρατία δεν θα έχει αφήσει το περιθώριο της ανάπτυξης αστικής τάξης στα χρόνια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Το νέο Ελληνικό κράτος θα αναγκαστεί να εισάγει τους αστούς από τον Ελληνισμό της διασποράς και τις παροικίες της Βιέννης, της Οδησσού και των Παρισίων. Μοιραία η δημοκρατία που θα αντιλαμβάνονται οι «ετερόχθονες» Έλληνες δεν θα έχει καμία σχέση με την δημοκρατία των ιθαγενών. Η επικράτηση των κοραϊστών στους εμφύλιους πολέμους των χρόνων της επανάστασης θα προκρίνει την αστική δημοκρατία ως το μοντέλο οργάνωσης του νέου Ελληνικού κράτους. Μία αστική δημοκρατία εντελώς ξένη προς την κοινωνία και το βίωμα των μόλις «απελευθερωμένων» Ελλήνων. Το κράτος που θα εγκαθιδρυθεί θα προσπαθήσει να αλλοιώσει τον βίο και την πολιτεία τους. Ο προηγούμενος αφέντης ήταν σκληρός και βάρβαρος. Ζητούσε συνεχώς φόρους και επέβαλε χαράτσια. Ο τωρινός ήταν κάτι άλλο. Δεν του έφθανε η εξόφληση των επαίσχυντων δανείων που παραχωρούσε. Προχωρούσε πολλά βήματα παρακάτω την κατοχή. Επέβαλλε την αλλαγή του προσώπου του Ελληνικού λαού. Προωθούσε με βία την συστηματική αποκοπή του από τις παραδόσεις των πατέρων του και τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό του. Πιο εμφατικά δεν μπορούσε να το δηλώσει ο στρατηγός Μακρυγιάννης στα περίφημα απομνημονεύματα του όταν έγραφε: «Κάλλιο νὰ καθόμαστε μ᾿ ἐκεῖνον τὸν βασιλέα ὁποῦ ῾χαμεν (τον Σουλτάνο)– καὶ εἴχαμεν καὶ τὴν τιμή μας καὶ βαστούσαμεν καὶ τὴν θρησκείαν μας, κι᾿ ὄχι τοιούτως ὁποῦ καταντήσαμεν».

Η αλλοίωση του φρονήματος του Ελληνο-Ρωμαίου (Ρωμηού) δεν θα γίνει εφικτή ούτε κάτω από την βάρβαρη τουρκοκρατία, ούτε κάτω από την επιβολή της αστικής ή της λαϊκής ξενόφερτης δημοκρατίας.

Η αληθινή δημοκρατία στον έλληνα θα εκδηλώνεται σε όλο της το μεγαλείο στις αντιστάσεις εγρήγορσης που θα σχηματίσει απέναντι σε καθετί εισαγόμενο. Όσοι Ευρωπαίοι αντιληφθούν την ελληνική ψυχή σαν τροφό και φυλακτήριο του αρχαίου ελληνορωμαϊκού κόσμου, και πάνω από όλα ως μοναδική ζωντανή παρακαταθήκη του σωτηριολογικού μηνύματος του ευαγγελίου που ο ίδιος ο Θεός κόμισε στην ανθρωπότητα με την ενανθρώπιση Του, θα καλέσουν τους Έλληνες με την ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή ένωση να σώσουν τον τυφλωμένο από την αλαζονεία της ευημερίας και της προόδου δυτικό κόσμο (Λαυρέντιος Γκέμερευ- Η Δύση της Δύσης). Θα δουν στο πρόσωπο των Ελλήνων την ύστατη ελπίδα τους για αναχαίτιση της ερήμωσης που απειλεί τον πλανήτη.

Η μεγάλη παγίδα θα στηθεί στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Η δικτατορία θα κάνει μεγάλο κακό στο ψυχισμό του νεο-Έλληνα καθώς θα γελοιοποιήσει τις παραδόσεις του, προπαγανδίζοντας το γράμμα του νόμου όταν θα αγνοεί πλήρως την ουσία του. Εκεί που απέτυχε η αστική δημοκρατία (δεξιά) και η λαϊκή δημοκρατία (αριστερά) θα επιτύχει το απόλυτο υβρίδιο τους (ΠΑΣΟΚ). Με σοσιαλεπώνυμο μανδύα, η αστική δημοκρατία θα γοητεύσει τους έλληνες με μεγάλα λόγια και βαρύγδουπα συνθήματα. Θα ανατρέψει την έξωθεν επιβαλλόμενη χριστιανοδημοκρατία που επί σαράντα και πλέον χρόνια όριζε τις τύχες του Ελληνικού λαού. Η μεγάλη ΑΛΛΑΓΗ που θα ευαγγελίζεται θα συντελείται ανεπαίσθητα καθώς θα μετεξελίσσεται σε μία πανίσχυρη συστημική Συμμετοχική Δημοκρατία συμπαρασύροντας τον απλό λαό σε ένα νέο κόσμο ψευδεπίγραφων υποσχέσεων. Η επίθεση της πράσινης ακρίδας στη λεία θα έχει μόλις αρχίσει. Ο λαός στην πλειοψηφία του θα εγκαταλείψει τις όποιες αντιστάσεις και θα επιδοθεί σε ένα όργιο πελατειακών σχέσεων με την πολιτική ηγεσία που θα τροφοδοτείται επί τρεις δεκαετίες μέσω δανεισμού, με το φθηνό πολυδιαφημισμένο χρήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το φθηνό χρήμα που θα αποτελεί το επιστέγασμα μιας πολιτικής δύο αιώνων και θα δίνει πλέον στον χιλιοταλαιπωρημένο Έλληνα την δυνατότητα να καρπωθεί τα αγαθά του δυτικού πολιτισμού. Και να τα ξεχρεώσει μετά. Πρώτα η ηδονή και μετά η οδύνη. Ο Έλληνας θα λησμονήσει προκλητικά το αρχαίο δίλημμα που τέθηκε στον Ηρακλή μπροστά στο μονοπάτι της αρετής και της κακίας. Θα αδιαφορήσει πεισματικά να ακούσει τους Μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας του, κατηγορώντας τους ως αναχρονιστικούς, που θα τον προειδοποιούν από τα βάθη της ιστορίας να επιλέγει πάντα πρώτα την οδύνη που φέρνει ηδονή και ποτέ το αντίθετο. Θα απλώσει τα πόδια του πολύ μακρύτερα από το πάπλωμα του καταστρατηγώντας την ίδια την λαϊκή σοφία του. Το Ελληνικό κράτος από τις πρώτες στιγμές της ύπαρξης του θα έχει διαπράξει το μοιραίο λάθος. Κάτω από την ασφυκτική πίεση του εξευρωπαϊσμού θα έχει φορτωθεί με τεράστια χρέη τα οποία θα το έχουν οδηγήσει ουκ ολίγες φορές στο χείλος της καταστροφής και στη χρεωκοπία. Η εθνική ανεξαρτησία θα φαντάζει ισχυρισμός γελοίος ακόμα και για ανέκδοτο. Ο Ελληνικός λαός θα καθυστερήσει να συντονίσει τον ιστορικό του βηματισμό με το Ελλαδικό κράτος ενάμισυ ολόκληρο αιώνα.

Η ΤΕΛΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΚΛΕΚΤΩΝ

Το πρώτο μεγάλο επεισόδιο του ψυχρού πολέμου, της σύγκρουσης της αστικής και της λαϊκής δημοκρατίας, θα παιχτεί στην Ελλάδα και δεν θα είναι καθόλου ψυχρό. Η θέρμη των αγωνιστών εκατέρωθεν θα χαρακτηρίσει ανεξίτηλα τον νέο ελληνισμό και θα τον οδηγήσει διαιρεμένο στην μεταπολίτευση. Διαιρεμένο με όρους δυτικούς (αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί), καθαρά βγαλμένους από την Γερμανική παράδοση των Φράγκων και των Αλαμανών. Κατά μία περίεργη συγκυρία το πρώτο μεγάλο επεισόδιο της σύγκρουσης της νέας ηλεκτρονικής Συμμετοχικής Δημοκρατίας των αγορών και της νικήτριας του Ψυχρού πολέμου, Αστικής Δημοκρατίας, θα παιχτεί και πάλι στην Ελλάδα, επαναφέροντας τη και πάλι στο προσκήνιο της ιστορίας.

Οι σύγχρονοι μεγάλοι αγιορείτες Γέροντες, ως γνήσιοι απόγονοι του αρχαίου Ελληνο-Ρωμαϊκού πολιτισμού θα συνεχίζουν να διαφυλάττουν μέσα από τα λόγια και το βίωμα τους το γνήσιο μήνυμα του Ευαγγελίου. Θα συνεχίζουν να βιώνουν την αλήθεια Του. Λίγοι ακόμη σύγχρονοι Έλληνες που θα τους έχουν ως πρότυπα βίου και πολιτείας, θα προσπαθούν με μετέωρα και αδύναμα βήματα να τους ακολουθούν, πορευόμενοι αντίθετα στα κελεύσματα των καιρών. Θα αναγνωρίζουν στα πρόσωπα τους, τους πραγματικούς πολιτικούς και ιστορικούς ηγέτες τους. Ο Γέροντας Παίσιος θα πει: ‘ Το Βυζάντιο έφτιαξε το Άγιον Όρος. Τώρα έφθασε ο καιρός το Άγιον Όρος να ξαναφτιάξει το Βυζάντιο’, προαναγγέλλοντας την τελική σύγκρουση των υπολειμμάτων του Ελληνο-Ρωμαϊκού κόσμου και του πανίσχυρου Δυτικού Γερμανο-ρωμαϊκού. Οι Αγιορείτες πατέρες, τελευταίοι ζωντανοί Προστάτες και Τιμητές του αρχαίου Ελληνο-ρωμαϊκού κόσμου θα αρχίσουν μετά από χρόνια σιωπής να προειδοποιούν τους σύγχρονους απογόνους των κόσμου αυτού, τους εκλεκτούς των εσχάτων καιρών, να συστρατευθούν μαζί τους στον πόλεμο που μόλις ξεκινά. Ο γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός, ο γέροντας Παίσιος, ο γέροντας Εφραιμ ο Φιλοθείτης, ο Γέροντας Πορφύριος θα μιλήσουν ανοιχτά ότι πίσω από το σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο σύστημα βρίσκονται οι Εβραίοι, οι απόγονοι αυτών που σταύρωσαν τον Κύριο και Βασιλέα των Ελληνο-Ρωμαίων. Η ανίερη συμμαχία τους με τον Γερμανο-Ρωμαϊκό προτεσταντικό κόσμο του οποίου οι πρόγονοι κατάφεραν θανάσιμο πλήγμα στο σώμα της Αρχαίας Ρωμαιοσύνης (1204) και οι οποίοι την παρέδωσαν στα χέρια του Αντίχριστου Ισλάμ, θα αποσκοπεί στην οριστική εξαφάνιση του αληθινού βιώματος της ορθοδοξίας από τον πλανήτη γη.

Η ισχύς του Δυτικού κόσμου θα εκφράζεται μέσα από την θεαματική τεχνολογία, την οικονομική παντοδυναμία, την στρατιωτική υπεροπλία και την πολιτισμική ηγεμονία όλου του πλανήτη. Ο ιστός που θα συγκρατεί το σύνολο σχεδόν των εθνών κάτω από την επιρροή του θα έχει μετεξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου από στρατιωτικο-πολιτικό (στρατιωτικές βάσεις σπαρμένες σε όλο τον κόσμο, χειραγωγούμενα καθεστώτα, δίκτυα κατασκοπίας), σε οικονομικό-τεχνολογικό (λειτουργική σύνδεση χρηματιστηρίων, δυνατότητες σύναψης δανείων και παροχή φθηνού χρήματος, ένταξη στον παγκόσμιο οργανισμό εμπορίου, διαδίκτυο). Η προώθηση της ηλεκτρονικής συμμετοχικής δημοκρατίας του World Wide Web θα οδηγήσουν και τα τελευταία τμήματα του κόσμου που ήταν καθηλωμένα με πολιτικό- στρατιωτικούς όρους να επιδιώξουν την ‘απελευθέρωση’ και την οργανική ένταξη τους στον νέο κόσμο των αγορών και των ευκαιριών (Αραβική ‘Άνοιξη’ 2011).

Τα όπλα του νέου στρατού που σηκώνει ο Κύριος Των Δυνάμεων εναντίον της λοιμικής των στρατιών των ακρίδων είναι εδώ και δύο χιλιετίες γνωστά καθώς ‘Ουδέν καινόν μετά Χριστόν’. Οι ελάχιστοι εναπομείναντες γνήσιοι Ελληνο-Ρωμαίοι θα γνωρίζουν ότι θα πρέπει να αντιπαρατάξουν την εγκράτεια απέναντι στην αφθονία και την απληστία, την υπομονή απέναντι στην κακοπάθεια και την ένδεια, την σύνεση και την ταπείνωση απέναντι στον εξευτελισμό και την προδοσία, την αγάπη απέναντι στη βία και στην κακία, μα πάνω από όλα την θυσία απέναντι στη δύναμη και την αλαζονεία. Το πανίσχυρο επικοινωνιακό δίκτυο που οι σύγχρονοι απόγονοι του αρχαίου κόσμου καλούνται να αντιτάξουν στο World Wide Web θα είναι εξίσου αρχαίο μα πάντα αποτελεσματικό και νέο. Η μονότονη επίκληση του ονόματος του Υιού Λόγου του Θεού για το καλό του πλησίον ‘Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον τον πλησίον μου’. ‘Όταν ο κάθε ορθόδοξος προσεύχεται για τον διπλανό του σχηματίζεται ένα πανίσχυρο ασύρματο δίκτυο επικοινωνίας του οποίου η συχνότητα βρίσκεται στον Λόγο του Θεού. Στον Ουρανό’. (Γέροντας Πορφύριος).

Σίγουρα οι επισημάνσεις και οι προειδοποιήσεις των σύγχρονων αγίων Γερόντων οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η γιγαντιαία επίθεση των Ακρίδων στις χώρες που γέννησαν την Ρωμαιοσύνη. Την Ελλάδα και την Ιταλία. Επίθεση που είχε σαν αποτέλεσμα την τοποθέτηση τεχνοκρατών στην πολιτική ηγεσία και των δύο αυτών χωρών. Ανθρώπων ολοκληρωτικά αναθρεμμένων με το πνεύμα της νέας εποχής του κόσμου των αγορών (Λουκάς Παπαδήμος, Mario Monti) και πλήρως ενταγμένων σε κάθε μυστικοπαθή και ελιτίστικη λέσχη της νέας τάξης πραγμάτων. Το επόμενο βήμα του πολέμου σύμφωνα πάντα τους γέροντες θα είναι η επιβολή του ψηφιακού χρήματος ως το απόλυτο όπλο πάταξης της φοροδιαφυγής και του δημοσιονομικού ελέγχου. Η κάρτα του πολίτη θα αποτελέσει την πλατφόρμα της εξοικείωσης του κόσμου με το νέο χρήμα. Θα προπαγανδιστεί με κάθε μέσο και θα στεφανωθεί και πάλι με τις δάφνες της αξιοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του δίκαιου καταμερισμού των φόρων. Η εισαγωγή του ψηφιακού χρήματος θα αφαιρέσει την αξία από κάθε πραγματικό κεφάλαιο του αληθινού κόσμου καθώς θα την μεταφέρει στον εικονικό κόσμο του διαδικτύου. Η κατοχή πραγματικού πλούτου δεν θα σημαίνει τίποτα καθώς η συναλλαγή θα καθίσταται αδύνατη εάν δεν μεταφράζεται σε ψηφιακά credits, η διαχείριση των οποίων θα είναι εφικτή αποκλειστικά και μόνο μέσω του διαδικτύου.

Ο γέροντας Παίσιος θα μας προειδοποιήσει όλους εμφατικά: ‘Θα σας δίνουν κάρτες για να σας συνηθίσουν μ' αυτές. Κι όταν κάποτε όλα τα συγκεντρώσουν σε μια κάρτα (ταυτότητα,διαβατήριο,δίπλωμα οδήγησης κλπ) αυτό θα είναι το σφράγισμα, να μην το πάρετε’…‘Η ταυτότητα δεν είναι το σφράγισμα είναι η εισαγωγή τού σφραγίσματος’…’ Σιγά-σιγά, μετά την κάρτα και την ταυτότητα, δηλαδή το «φακέλωμα», θα προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα. Με διάφορα πονηρά μέσα θα κάνουν εκβιασμούς, για να δέχονται οι άνθρωποι το σφράγισμα στο μέτωπο ή στο χέρι. Θα στριμώξουν τα πράγματα και θα πουν: «Μόνο με τις κάρτες θα κινήσθε. Τα χρήματα θα καταργηθούν».’…’Πίσω λοιπόν από τό τέλειο σύστημα «κάρτας εξυπηρετήσεως», ασφαλείας κομπιούτερ, κρύβεται ή παγκόσμια δικτατορία, ή σκλαβιά τού Αντίχριστου. «... Ινά δώσωσιν αύτοίς χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς η επί των μετώπων αυτών, και ίνα μή τις δύνηται άγοράσαι ή πωλησαι, ει μή ό έχων τό χάραγμα, τό όνομα τοϋ θηρίου ή τον αριθμόν τοϋ ονόματος αύτοϋ. Ωδε ή σοφία εστίν ό έχων νουν ψηφισάτω τόν αριθμόν τοϋ θηρίου-αριθμός γάρ άνθρωπου εστί- και ό αριθμός αύτοϋ χξς΄.[4]. Διότι αυτός, ο αντίχριστος, θα είναι η αιτία. Ο προσδοκώμενος Μεσσίας των Εβραίων.

Ο γέροντας Παίσιος θα φθάσει να προβλέψει με απίστευτη ακρίβεια την τραγελαφική κατάσταση στην οποία θα βρεθεί η χώρα μας μετά την επίθεση των ακρίδων. ‘Θα έρθει καιρός που θα ανεβοκατεβαίνουν κυβερνήσεις, θα εναλλάσσονται τα κόμματα, θα ανακαλούνται διατάγματα, θα ψηφίζονται νόμοι και θα καταργούνται άλλοι, και θα επικρατήσει σύγχυση και ταραχή…’.

Όπως και τη συγκυριακή διαμόρφωση κοινού μετώπου μεταξύ των υποστηρικτών της ηττημένης και παρωχημένης λαϊκής δημοκρατίας και των γνήσιων απογόνων του Ελληνο-Ρωμαϊκού κόσμου, απέναντι στις στρατιές των ακρίδων της συμμετοχικής δημοκρατίας. Θα υποστηρίξει ενάντια σε κάθε λογική της εποχής εκείνης (1983): ‘…Τότε όμως θα αντιδράσουν λίγοι πιστοί Χριστιανοί, αλλά και το ΚΚΕ…’.

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ

Πλήθος ανθρώπων σε όλο τον κόσμο θα ξεσηκωθούν απέναντι στις στρατιές των Ακρίδων αγανακτώντας από την λοιμική και την μανία τους. Δεν θα αντιλαμβάνονται οι δύσμοιροι ότι και οι ίδιοι θα έχουν μετεξελιχθεί, χωρίς να το καταλάβουν, σε μικρές Ακρίδες που θα κερδοσκοπούν παίζοντας στο χρηματιστήριο, θα υπερκαταναλώνουν εξαντλώντας τις πιστωτικές τους κάρτες και θα αδιαφορούν για τον διπλανό τους. Θα θεωρούν τους εαυτούς τους αθώους χωρίς να καταλαβαίνουν ότι η αχόρταγη συμπεριφορά τους θα έχει γιγαντώσει την μετανάστευση των εξαθλιωμένων του πλανήτη από τις χώρες που οι ίδιοι ερήμωσαν, προς τον ‘Πολιτισμένο κόσμο’ τους. Οι στρατηγοί τους, οι Μεγάλες Ακρίδες που τόσα χρόνια έμαθαν να ακολουθούν θα τους έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο. Μόλις πριν μερικές δεκαετίες ήταν που τους προσκαλούσαν στο μεγαλύτερο φαγοπότι της ιστορίας. Μία πρόσκληση στολισμένη με όλα τα κλασικά παραμύθια της αξιοκρατίας, της δικαιοσύνης και της αέναης αφθονίας. Κάλεσαν τους ανθρώπους με κολακείες να απαρνηθούν την ανθρωπιά τους, κάτι που πρώτοι αυτοί οι μεγάλοι και δυνατοί του κόσμου τούτου είχαν κάνει. Θέλησαν να κάνουν τους λαούς όμοιους τους. Και το κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό σε όλο τον δυτικό κόσμο. Για άλλη μια φορά οι μεγάλοι του κόσμου βασίστηκαν στην απληστία και την αδιαφορία του κοινού ανθρώπου, για να στρατολογήσουν τεράστιους στρατούς. Να τους μετουσιώσουν σε τρομακτικές ακρίδες και να τους στρέψουν εναντίον των ανταγωνιστών τους και του πλανήτη ολόκληρου (υπερκαταναλωτική κοινωνία, χρηματιστηριακή κερδοσκοπία). Αφού τους έμαθαν να τρέφονται με τα υπολείμματα που άφηνε πίσω η καταστροφική μανία τους, στο τέλος τους εγκατέλειψαν πεινασμένους, αβοήθητους και πιο άπληστους από ποτέ. Τους άφησαν να αγανακτήσουν.

Νομοτελειακά οι μικρές ακρίδες θα πεθάνουν πρώτες όταν η τροφή εκλείψει. Η τροφή όμως δεν εξέλειψε. Απλά έφθασε η ώρα της αυτοκρατορίας όπου τροφή θα υπάρχει μόνο για όσους ενταχθούν πλήρως στο σύστημα. Για όσους εγκαταλείψουν και το τελευταίο φύλο συκής. Όλος ο κόσμος θα προσκληθεί στο τελευταίο και μεγαλύτερο φαγοπότι. Και η πλειοψηφία των σημερινών Αγανακτισμένων θα προσέλθει.

Στο τελευταίο εκείνο φαγοπότι η τροφή θα εκλείψει και για τους αδύνατους και για τους δυνατούς. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μας καλεί να μην συμμετάσχουμε στο τελευταίο αυτό φαγοπότι της ερήμωσης. Μας καλεί να μην αποτελέσουμε οργανικά στοιχεία του θηρίου που θα ερημώσει τον πλανήτη. Του βδελύγματος της ερημώσεως. Να Του δείξουμε εμπιστοσύνη και να αφήσουμε το θέμα της τροφής μας στα χέρια Του. Να μείνουμε άνθρωποι όπως μας έπλασε. Να μην γίνουμε Ακρίδες.

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό 'Τρίτο Μάτι' τον Ιανουάριο του 2012